Giannis Kafatos

Με αφορμή την τηλεοπτική εκπομπή του κυρίου τράγκα στο κανάλι του κυρίου αλαφούζου (στο οποίο κάποτε δούλεψα) έφτιαξα αυτό το σατιρικό, as always, T-shirtάκι

Ο λατρεμένος μου, κοίτα με τι κομμάτι αποφάσισε να κλείσει το άλμπουμ The Next Day. 
Διάβασε στίχους, νιώσε τη μουσική! 
Γι' αυτό είναι ο Θεός μου! 

Γιατί γράφει μουσική για τον καθένα μας, καλύτερα απ' όλους. 
Μπορεί να κάνω σαν 16χρονο για τον Bowie αλλά και τι έγινε! …σιγά μην εκτεθώ που λέει και το τραγούδι!

Then we saw mission is dark 

Trapped between the rocks 

Blocking the waterfall 

The songs of dust 

The world would end 

And night was always falling 

The peacock in the snow 

And I tell myself, I don't know who I am 

And I tell myself, I don't know who I am 

My father ran the prison (and the prison, in the prison?) 

My father ran the prison 

I can only love you by hating him more 

That's not the truth, it's too big a word 

He believed that love is theft 

Love and war, the theft of love 

And I tell myself, I don't know who I am 

And I tell myself, I don't know who I am 

My father ran the prison 

My father ran the prison 

But I am a seer, I am a liar 

I am a seer, but I am a liar 

My father ran the prison 

My father ran the prison

είδα λιγο, το "ντοκιμαντέρ" του Κανάκη στη Σιέρα Λεόνε.

Καλωσορίζω την ευαισθησία απ' όπου κι αν προέρχεται.

Ο κ. Κανάκης όμως ακολούθησε λάθος τηλεοπτικούς δασκάλους. Αυτούς που πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι πάνω από το θέμα που πραγματεύονται.

Επειδή έχω καλές προθέσεις, πιστεύω ότι έχει δει Αυγερόπουλο και Δανέζη, Δανέζη και Αυγερόπουλο. Απλώς μάλλον δεν του ταιριάζει αυτή η γραφή και προτίμησε άλλους "τηλεοπτικούς" δασκάλους.

Τέλος πάντων αν ο προσωπικός θρίαμβος κάποιου, μπορεί να γίνει αφορμή να ευαισθητοποιηθούν κάποιοι, καλοδεχούμενος, αλλά να μην μπερδεύουμε τις έννοιες.

Άλλο ντοκιμαντέρ, άλλο ταξιδιωτικές εμπειρίες.

(η φωτό είναι από το Star.gr)

        το κείμενο αυτό φιλοξενήθηκε στο eimaimama.gr της φίλης μου Ολίβιας          

             …και όπου κι αν βρίσκεσαι η καρδιά σου χτυπάει σαν τρελή, γλυστράς το δάχτυλο στην οθόνη και βρίζεις που δεν έχεις παλαιού τύπου κινητό που κάθε πλήκτρο κάνει μια δουλειά και δε χαϊδολογάς ένα τζάμι για ό,τι θες … και εν τέλει απαντάς

Προσωπικά πριν ακούσω οτιδήποτε λέω: ναι, είναι καλά τα παιδιά;

Ευτυχώς όλες τις φορές έχω συνομιλήσει με τη διευθύντρια έχει την εμπειρία να μου πει: μην ανησυχείτε, όλα καλά απλώς …

και με ‘κείνο το “απλώς” αρχίζουν όλα. 

Τη μια φορά “απλώς” ο Αντώνης έχει πρηστεί στο πρόσωπο, αλλά οχι πολύ… μην ανησυχείτε… γιατί μάλλον έπιασε κάτι κάμπιες που ήθελε να τις πατήσει ένας συμμαθητής του. Και ο δικός μου, μελλοντικός πρόεδρος της WWF άρπαξε τις κάμπιες και τις απίθωσε σ’ ένα κλαρί. Οι κάμπιες σώθηκαν, ο Αντωνάκης μου όμως πρήστηκε στα χέρια και στα μάτια.

Κακές συνήθειες: για τις κάμπιες λέω που προκαλούν αλλεργίες και στους σωτήρες τους και για τα χέρια… που ό,τι κι αν έχουν θα πάνε να βγάλουν την οργή τους στα μάτια … 

Δεν ανησυχείς, αλλά πρέπει να πας να τον πάρεις από το σχολείο, να πάρεις τηλέφωνο στο γιατρό, να ρωτήσεις, να δεις τι κρέμες από αυτές που έχεις σπίτι δεν έχουν λήξει ώστε να αρχίσεις τις επαλήψεις, να βγάλεις τα ρούχα που κουβαλάνε την άνοιξη να τον κάνεις ένα μπάνιο. 

Ετυτυχώς είναι απλά, “μην ανησυχείτε” που λέει κι η δασκάλα στο τηλέφωνο, κι ευτυχώς είναι περαστικά. 

“Περαστικά να είναι και ας μένει η λαχτάρα και η όποια ταλαιπώρια” είναι το προσωπικό μου ρητό.

Πρέπει να έχεις πάντα την ψυχραιμία και την εμπιστοσύνη στους δασκάλους των παιδιών σου, γιατί αν δεν την έχεις κινδυνεύεις εσύ που τρέχεις στο σχολείο. 

Ψυχραιμία, ηρεμία, αν οδηγείς να βάλεις τη ζώνη σου και μετά να ξεκινήσεις γιατί ένα μικρό τραύμα στο παιδί στο σχολείο δεν έχεις το δικαίωμα να το κάνεις εσύ μαμά και μπαμπά πιο σοβαρό προκαλώντας κακό στον εαυτό σου ή σε κάποιον άλλο!

Τι, σας φαίνεται υπερβολικό; Πιστέψτε με, δεν είναι.

Εγώ ας πούμε δεν θα έπαιρνα ποτέ τηλέφωνο μια γιαγιά να της πω: α, ξέρεις πάω σχολείο να πάρω τη Μαρίνα γιατί με πήρε η δασκάλα ότι χτύπησε το κεφάλι της με μια συμμαθήτρία της και πονάει κι έχει καρούμπαλο. Μου έχει συμβεί μάλιστα, αυτός ο Μέρφι… αχ αν τον είχα στα χέρια μου… μετά από το σχετικό τηλέφωνο για τη Μαρίνα μου, να χτυπήσει το κινητό και να δω: Μαμά.

Τι να της πώ στην ερώτηση γιατί είσαι λαχανιασμένος; ότι τρέχω στο σχολείο; Όοοοοχι!

“Είμαι σε ανηφόρα και κουβαλάω γάλατα και ψωμί… κι είμαι πολύ αγύμναστος… πρέπει ν’ αρχίσω γυμναστήριο, θα τα πούμε μετά, σε φιλώ γλυκά…“

Με μια ανάσα και κλικ κλείνεις το τηλέφωνο!

Φτάνω στο σχολείο… η Μαρίνα, όπως κάθε παιδί που σέβεται τον εαυτό του μόλις δει το γονιό του “πονάει” πιο πολύ και βεντουζώνει στην αγκαλιά μου, μαθαίνω τα “πραγματικά περιστατικά” που λένε και στο CSI έχω στο μυαλό μου το “μην ανησυχείτε” και φεύγω. 

Ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς μέχρι τώρα ό,τι λαχτάρα παίρνω είναι μικρή λόγω του κουδουνίσματος του τηλεφώνου και της αναγνώρισης κλήσης (τι κατάρα μπορεί να είναι αυτή αναγνώριση μερικές φορές …) και λόγω περιεχομένου.

Συνήθως αντιμετωπίζονται με μια κρέμα, μια παγοκύστη κι άλλες φορές με μια μεγάλης διάρκειας αγκαλιά και μόνο. 

Αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο… και για τους δυό μας!

Αν μπορώ να προτείνω κάτι είναι ψυχραιμία, “μην ανησυχείτε” – ξέρουν οι δάσκαλοι που το λένε, έχουν κάνει πολλά τηλέφωνα αυτοί. 

Κι αν μπορώ να κάνω μια ευχή αυτή είναι: Περαστικά να είναι και ας μένει η λαχτάρα και η όποια ταλαιπώρια.

“26 Σεπτέμβρη 2011

έχω αφήσει σπίτι τα μόλις 2 μηνών μωρά μου και πηγαίνω στην δουλειά μου με την μηχανή, στην οποία δεν φτάνω ποτέ αλλά καταλήγω στο ΚΑΤ.

Ακούς καθημερινά για τροχαία  σοβαρά αλλά λες “καλα εγώ προσέχω!“

Μέγα λάθος!!! Γιατί εσύ μπορεί να προσέχεις, οι άλλοι όμως;;

Και φτάνω που λέτε εκεί (με ελικόπτερο παρακαλώ, ούτε ο Λάτσης να ήμουνα…),και έχω αρχίσει να ψιλιάζομαι την σοβαρότητα της κατάστασης, αφού δεν νιώθω τα πόδια μου στο ελάχιστο.

Βέβαια στην γυναίκα μου το έπαιζα άνετος και εντελώς κουλ!

“Νίκο νιώθεις τα πόδια σου;“

“Λιγο μουδιασμένα αλλα ναι” (νομίζω μου έχει συγχωρέσει αυτό το ψεματάκι)

Την κεραμίδα στο κεφάλι της την έριξε ο γιατρός.

Κάκωση Νωτιαίου Μυελού(ΚΝΜ) επιπέδου Θ7-Θ8.

Επιπλοκές και ξανά επιπλοκές, ώσπου μπαίνω χειρουργείο 3 μερες μετα, κάνω και μια βόλτα απο εντατική.

Τελικά μετα από 3 μήνες νοσηλείας, βγαίνω νικητής και γυρίζουμε όλοι μαζί σπίτι μας!

Επιτέλους ξανασμίγω με τα αγόρια μου και την γυναίκα μου! Οι πιτσιρικάδες έχουν μεγαλώσει πολύ, μου έλειψαν. Βεβαια η γυναίκα μου λέει οτι στάθηκα τυχερός γιατί γλίτωσα τα πολλά ξενύχτια!!!

Βγήκα απο το ΚΑΤ μία μέρα μετά τα 31α γενέθλιά μου, έχοντας μια εντελώς διαφορετική ζωή μπροστά μου. Ξαναγεννήθηκα….

Και να τώρα σχεδόν 1,5 χρόνο μετα τα λέμε εδω…

Αυτα τα λίγα για αρχή (τα επομενα μηνυματα θα είναι πιο ανάλαφρα, αισιόδοξα ακόμα και χιουμοριστικά).

Να ξέρετε ότι όλα στη ζωή γίνονται για κάποιο λόγο…. γι’ αυτο φίλοι μου.. 

Keep walking with me….”

Με αυτό το κείμενο μας καλωσορίζει στο blog του

www.keepwalkingwithnick.blogspot.gr  ο Νίκος Ρούσσος. 

Ο Νίκος, πατέρας δύο παιδιών, κινείται με αμαξίδιο μετά από τροχαίο.

“Έφτιαξα αυτό το blog ώστε να παρουσιάσω την ζώη μου μαζί με το αμαξίδιό μου, την αποκατάστασή μου και το μεγάλωμα των γιών μου! Έλπιζω οτι με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσω να βοηθήσω και άλλους που είναι στη θέση μου να δουν τη ζωή αισιόδοξα και να καταλάβουν ότι τίποτα δεν τελειώνει αν εμείς δεν το θέλουμε“

Θα περπατήσουμε λοιπόν μαζί σου, Νίκο!

Το blog του Νίκου: Me and my wheelchair

το κείμενο το πήρα από το eimaimama.gr

Ο υπότιτλος του βιβλίου “Provos  & Merry Pranksters” που λέει: τα πρωτοποριακά κινήματα της δεκαετίας του 60 είναι λίγος για να περιγράψει τη χαοτική πρόκληση σε μια κοινωνία εφησυχασμού που δημιούργησαν οι Provos στο Αμστερνταμ λίγο πριν τη μνημειακή (πλέον …δυστυχώς) εξέγερση του Μάη του 68.
Όσο προχωράει η ανάγνωση στο βιβλίο – ντοκουμέντο του Γιάννη Μπαζού (εκδόσεις ΣΟΦΙΤΑ) δύο πράγματα μπορεί να σου συμβούν …ή  και περισσότερα: Να ταυτιστείς και να αρχίσεις να σκέφτεσαι πώς θα ήταν η Αθήνα αν υπήρχαν σήμερα, άντε και χθες οι Provos ή … να πάρεις τηλέφωνο τον υπουργό Δένδια και να του πεις: ε, υπουργέ … όσο τα ΜΑΤ ασχολούνται με ό,τι τους βάζεις κάποιος εκδίδει βιβλία που μπορεί να κάνουν κάποιους να σκεφτούν … αλλιώς.

Μιλώντας με τον συγγραφέα και ιδιοκτήτη των εκδόσεων ΣΟΦΙΤΑ, Γιάννη Μπαζό, αναρωτήθηκα πώς και αυτοί οι PROVOS, οι νεολαίοι προβοκάτορες στους οποίους οφείλεται η φήμη του Άμστερνταμ ως ανεκτικής πόλης – γιατί δεν ήταν πάντα έτσι, είναι αγνωστοι στο ευρύ κοινό.

 Η αριστερά δεν είναι πάντα τόσο ανεκτική σε ό,τι δεν χωράει στις νόρμες της. Και ο αναρχισμός των PROVOS, αλλά και η αίσθηση του χιούμορ φαίνεται ότι δεν χωράνε στην επίσημη ιστορία των νεανικών κινημάτων. Ας ήταν οι προπομποί του Μάη του 68.

Η δικαιολογία ότι ήταν Ολλανδικό φαινόμενο και η γλώσσα στάθηκε εμπόδιο στη διάδοση έστω και της ύπαρξής τους … με κάνει πολύ πολύ σκεπτικό.
Αν ήμουν 18 θα ήμουν χωρίς συζήτηση PROVO και θα οργάνωνα τα δικά μου λευκά ποδήλατα στη γειτονιά μου, έτσι για αλλαγή.
Είμαι 43 κι ελπίζω…
Και χαίρομαι που υπάρχουν τύποι σαν τον Μπαζό που εκδίδουν βιβλία που είναι τροφή για το μυαλό σε μια εποχή που το γκρι καλύπτει το μυαλό  … και δεν αφήνει να ξεχωρίσεις τις αποχρώσεις της ζωής σου!

Σου μίλησα για το πρώτο μέρος του βιβλίου, και λιγότερο για τους Merry Pranksters μάλλον γιατί η χημεία δεν είναι το καλύτερό μου. Όμως αυτά τα τυπάκια έβγαλαν στο δρόμο το Magic Bus … δεν είναι και λίγο! Οι πρώτοι χίπις περιγράφονται στο κοινό 45 χρόνια μετά και μας παρουσιάζουν “επιτεύγματα” του τότε, που σήμερα τρομάζουν τους “μεγάλους” περισσότερο από ποτέ!

Στο βίντεο που ακολουθεί ο συγγραφέας μας ξεναγεί στα δύο λιγότερο γνωστά – σ' εμένα τουλάχιστον – νεανικά κινήματα και μας λέει σε ποιον δε θα πούλαγε ή δε θα έδινε αυτό το βιβλίο.
Βλέπω τις μαυρόασπρες φωτογραφίες και μαζί με την αναγνωσή πραγματικά αισθάνομαι μέρος αυτής της ιδιαίτερης αντίδρασης – εξέγερσης! (ή κομμάτι που λείπει …)

Δες το βίντεο μέχρι το τέλος, διάβασε και σκέψου…

 
Καλή προβολή και  καλή ανάγνωση του βιβλίου!!! 

            σου δίνω ένα απόσπασμα από το κείμενο μου στο eimaimama.gr, της φίλης μου Ολιβιας για το τατουάζ. 

           Αφορμή στάθηκε ένα άλλο άρθρο που είδα στο σάιτ για μια πιτσιρίκα που έκανε τατού στον μπαμπά της!

                   ….το κυρίως θέμα μου που είναι «χτυπάω tattoo με δύο παιδιά στο μέσα σπίτι, γεμάτα περιέργεια». 

Το τατουάζ που χτύπησα στη μαμά τους, τη γυναίκα μου, το κάναμε αφού είχαν κοιμηθεί για να μην έχουμε απρόσκλητους επισκέπτες. 

Φυσικά την άλλη μέρα πέρασε από την κριτική επιτροπή Μαρίνα – Αντώνης. 

Φάνηκε στα μάτια τους ότι τους άρεσε. 

Μετά, στον επόμενο φίλο ήθελαν να μπουν και να δουν τι γίνεται και πώς και τα ρέστα. Αποφάσισα ότι δεν ήταν σωστό να βλέπουν από κοντά όλη τη διαδικασία και ειδικά αυτό καθαυτό το χτύπημα γιατί… για να μη συνηθίσουν τη θέα σε βελόνες. Έτσι από μόνος μου. 

Ωστόσο για να μην έχω γκρίνια τους έδειξα το σχέδιο, τους ρώτησα αν τους άρεσε και μετά βγήκαν από το…δωμάτιο – στούντιο. Βγήκαν μέχρι που ήρθαν γύρω από τη βεράντα και κρυφοκοίταζαν από την μπαλκονόπορτα. Περήφανος ως μπαμπάς που τα βλαστάρια του δεν κωλώνουν σε τίποτα, εκνευρισμένος ως Γιάννης που θέλω να χτυπήσω ένα πιο προχωρημένο σχέδιο με την ησυχία μου και την απειρία μου… τα έκραξα ότι δεν πρέπει κλπ κπλ. Έφυγαν και ξανάρθαν από την πόρτα και πήγε έτσι η ιστορία. 

Την επόμενη φορά αποφάσισα να τους κάνω βοηθούς μου. Λέω άμα τα αφήσω να δουν λίγο, θα με αφήσουν και αυτά ήσυχο. Έφαγα πόρτα από τον Αντώνη μου, που είπε ένα βροντερό όχι και για ένα διάστημα το έπαιζε θιγμένος και δεν ήθελε να δει ούτε πριν ούτε μετά – το αποτέλεσμα και μόλις πριν από λίγο καιρό έδειξε κάποιο ενδιαφέρον. Αντιθέτως η πιο σκανδαλιάρα Μαρίνα που πάντα έβρισκε μια δικαιολογία για να τρυπώσει μπήκε στο παιχνίδι κι έγινε βοηθός. Η  βασική της δουλειά είναι να βάζει νερό στο ποτηράκι που χρειάζομαι για να ξεπλένω τη βελόνα μου. Ελέγχει το σχέδιο την ώρα που το πατάω και μας δίνει την ευλογία της όταν τελειώσει το σχέδιο πριν την τελική κρέμα και το τύλιγμα με μεμβράνη. Όση ώρα δε εγώ χτυπάω, η Μαρίνα ετοιμάζει και μια ζωγραφιά ή δύο αναλόγως τα κέφια και τη συμπάθεια προς τον φίλο ή τη φίλη.

Ο Αντώνης άφησε το μπλαζέ ύφος και τελευταίως κοιτάζει με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα σχέδια όταν τα δουλεύω στο χαρτί ή στο φώτοσοπ και με παροτρύνει να τα κάνω σε σημεία του σώματος  στις γυναίκες που θα του επιτρέψει να εξάψει τη φαντασία που έχουν τα τριτάκια που κάθονται στο ολοήμερο και με πεμπτάκια και κάποια εκτάκια!

Τώρα όταν ετοιμάζω το χώρο και στήνω τα εργαλεία μου, η Μαρίνα φωνάζει: Αντώνη, πάρε ό,τι θες από το γραφείο, ο μπαμπάς έχει τατουάζ!

Δεν ξέρω αν θα συμφωνούσε η γυναίκα μου αλλά χαλαρά θα αφήσω όποιο από τα δύο μου παιδιά θέλει να δοκιμάσει να κάνει ένα τατουάζ πάνω μου! Εμένα με εμπιστεύτηκε για το πρώτο μου τατουάζ ο φίλος μου ο Γιώργος (που έχει υπέροχα τατουάζ ΠΑΝΤΟΥ στο σώμα του), δε θ’ αφήσω εγώ τα παιδιά μου! Αρκεί να θέλουν και να γουστάρουν. Θα μου πεις πώς ξέρεις ότι ένα παιδί γουστάρει; Ε, το ξέρεις, το βλέπεις!

Και με την ευκαιρία να σας πω ότι τα καλύτερα tattoo είναι τα μοναδικά και ανεπανάληπτα ε; Χτυπήστε, αν θέλετε λοιπόν, μια ζωγραφιά του παιδιού σας πάνω σας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο  αυθεντικό, και πιο αθώο. Ανυπέρβλητο σχέδιο. Θα κρύβει για πάντα την αθωότητα του παιδιού σας και πιστέψετε με κάθε φορά που θα το βλέπει πάνω σας θα είναι πολύ πολύ χαρούμενο και περήφανο. 

Αν θες να διαβάσεις όλο το κείμενο κλικ ΕΔΩ

…για να σωθούν κι αυτοί οι άμυαλοι, ένα μοχθηρής λογικής σκουτάκι, με σκωπτική – πάντα – διάθεση!

Η Γερμανική μέγγενη πιέζει τα χαλλούμια μας!