“Ευχα-ιστώ γιατ-έ που με ε-τσετάσατε”!

Ένα ευχαριστώ είναι άλλοτε λίγο κι άλλες φορές το μόνο που μπορείς να δώσεις, άρα είναι πολύ. Έτσι αισθάνομαι για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές στο Παίδων Αγία Σοφία. Περάσαμε εκεί τις μέρες μας από την 25η Μαρτίου. Εφημέρευε εκείνη τη μέρα το νοσοκομείο και γινόταν χαμός. Πολύς κόσμος με τα παιδιά/μωρά στα χέρια. Η αγωνία περίσευε. Ο καθένας μας προφανώς θεωρούσε ότι το δικό του παιδί είναι το πιο σοβαρό περιστατικό κι άρα έπρεπε να αντιμετωπισθεί άμεσα. Ευτυχώς για όλους μας στην υποδοχή υπάρχει γιατρός που εξετάζει στα γρήγορα το κάθε παιδί κι έτσι κανονίζει αυτός ποιος θα πάει σε ποιον γιατρό και πότε. Εμείς δυστυχώς αντιμετωπισθήκαμε ως σοβαρό περιστατικό που ήθελε άμεση εισαγωγή και πολύ γρήγορα βρεθήκαμε στον 5ο όροφο.Ωραία η θέα από το δωμάτιο – πώς θα μπορούσε να μην είναι αφού βλέπει την Ακρόπολη! (σα τη διαφήμιση αισθάνομαι τώρα που το παιδί είναι καλά, έχω κέφια και ευχαριστιέμαι τη θέα, έστω κι από το δωμάτιο του νοσοκομείου!) Από το ισογειο μέχρι εκεί το παιδί μου είχε εξεταστεί ήδη δύο φορές. Μια στα γρήγορα όπως σου είπα  – "στη διαλογή" με την είσοδο – και μια από τον γιατρό εφημερίας. Όταν φτάσαμε στον 5ο δύο γιατροί έπεσαν απάνω του και με πολύ τρυφερότητα, χιούμορ, πλάκα (ό,τι δηλαδή χρειάζεται ένα παιδί για να εμπιστευθεί έναν γιατρό) και τον εξέταζαν για αρκετή ώρα. Μετά μας έβγαλαν έξω, τους γονείς, ήταν η ώρα να του πάρουν αίμα και να του εφαρμόσουν την "πεταλούδα" (για όρό και ενδοφλέβια αντιβίωση). Προφανώς έγινε της κολάσεως από τους αλλαλαγμούς του υιού. Όταν άνοιξε η πόρτα και τον πήραμε αγκαλιά πρώτα μας μάλωσε που τον αφήσαμε μόνο του και μετά μας ζήτησε να "κάνουμε μάυ-ους στο τσίλο τους γιατ-ους που με τσίμπησαν". Οι άνθρωποι εκεί δούλευαν 24ωρες σερί κι όμως είχαν το χαμόγελο στα χείλη ακόμη κι όταν μωρά ή και μεγαλύτερα παιδιά σπάραζαν στο κλάμα (όχι πάντα λόγω της ασθένειας τους. Τα παιδιά στους θαλάμους μπορούν να πλακωθούν ανά πάσα στιγμή για δεκάδες λόγους – πάντα πολύ σοβάρούς για τη δική τους ιδιοσυγκρασία – και σχεδόν πάντα ο καβγάς καταλήγει σε σπαρακτικές κραυγές. Ντρέπομαι -δε ντρέπομαι σου λέω ότι εγώ με δύο παιδιά να κλαίνε στο σπίτι ρετάρω πολύ γρήγορα. Αρα οι γιατροί που δεν έχασαν το χαμόγελο και είχαν και το μυαλό τους στη δουλειά τους – δηλαδή στην υγεία των παιδιών μας – κέρδισαν το θαυμασμό μου και συγρόνως με έκαναν να μετανοιώνω για κάθε φωνή που βάζω όταν τα παιδιά μου αλυχτάνε!

Είπε προχτές ο Οικονομέας στην εκπομπή (Κοινωνία ώρα Μέγκα) ότι για να γίνει καποιος υπουργός Οικονομικών ή Εργασίας θα πρέπει να περάσει ένα μήνα πίσω από ένα γκισέ για να εξυπηρετεί πολίτες. Προσθέτω ότι για κάθε μελλοντικό υπουργό υγείας πριν πει χαμογελώντας για τους απλήρωτους (τις εφημερίες) επί 4 και βάλε μήνες "εντός των ημερών θα καταβληθούν ε, μην κάνουν κι έτσι" – καλό θα ήταν να περνούσε ένα σερί 2 εφημεριών σε ένα νοσοκομείο της αρεσκείας του!

Ο γιος μου χαιρετισε την τελευταία γιατρό που τον είδε με ένα χαμόγελο κι ένα – μέσα από τα δόντια του – "ευχα-ιστώ γιατ-έ που με ε-τσετάσατε"!

Share on Facebook

Leave a Reply