Αγουροξυπνημένος στο φανάρι του Χίλτον, 5 παρά το ξημέρωμα, δεύτερη λωρίδα από τη νησίδα, περιμένω να ανάψει το φανάρι για να στρίψω αριστερά στη Β.Σοφίας.
Αριστερά μου ένα μαύρο αυτοκίνητο – μη με ρωτήσεις τι μάρκα, σού είπα ήμουν αγουροξυπνημένος – έντονη κίνηση “τραβάει” το μάτι μου. Βλέπω μια κυρία να μιλάει στο κινητό, με κάποιον διαφωνεί. Χειρονομεί, φωνάζει – προφανώς δεν την ακούω.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Ανασηκώνομαι στο κάθισμα τάχα μου αδιάφορα με το κεφάλι προς τα αριστερά, βλέπω ότι και ο οδηγός, που εντελώς συμπτωματικά έχει το ίδιο σουλούπι με την κυρία, μιλάει στο κινητό και με κάποιον διαφωνεί. Χειρονομεί, φωνάζει -εμφανώς πιο δυνατά από την κυρία.
Τους παρακολουθώ πλέον κανονικά, χωρίς φερετζέδες ότι τάχα μου παρακολουθώ το φανάρι. Άλλωστε είμαστε μόνοι μας στο δρόμο και το φανάρι επίσης ήταν ακόμη κατακόκκινο. Δύο ίδιες φιγούρες με τα ίδια μαύρα πανωφόρια, με το κινητό στο αριστερό τους αυτί, φωνάζουν και διαπληκτίζονται με κάποιους άλλους, πέντε παρά το ξημέρωμα στο φανάρι. Ο ρυθμός των παράλληλων καυγάδων στην καμπίνα ενός ι.χ. ανεβαίνει. Οι χειρονομίες γίνονται όλο και πιο έντονες. Τα δεξιά χέρια και των δύο ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, αναρωτιούνται, σιχτιρίζουν. Ο καθένας τους καυγαδίζει, διαφωνεί, διαπληκτίζεται, σχεδόν σκοτώνεται με τον συνομιλητή του με τρόπο που δε φτάνουν οι δυνατότητες μου να αποτυπώσω γραπτώς. Περιττό να σου πω ότι έχω ξυπνήσει για τα καλά και θα ήθελα να έχω ένα μικρόφωνο μέσα στο αυτοκίνητο τους για να ακούσω τι λένε. Όταν γίνομαι περίεργος μπορεί να πάθω στερητικό αν δεν ικανοποιήσω την περιέργιά μου!
Ξαφνικά ακριβώς-μα ακριβώς την ίδια στιγμή και οι δύο κλείνουν τα κινητά με τη γνωστή σου χειρονομία – φέρνω το κινητό μπροστά στη μούρη μου και πατάω το off – κατεβάζουν το χέρι, γυρίζουν ο ένας το κεφάλι προς τον άλλον και … ξεραίνονται στα γέλια! Δίνουν ένα σκαστό φιλί στο στόμα, συνεχίζουν να γελάνε και ο ταξίτζης που είχε έρθει και κολλήσει από πίσω μου κόρναρε γιατί άναψε πράσινο το φανάρι!
Share on Facebook