Η μέρα μου ξεκινά καθημερινώς πολύ πιο νωρίς από το συνηθισμένο. Πάντα έχω το άγχος ότι στο τηλέφωνο που με παίρνουν για να με ξυπνήσουν θα μου πουν για κάποιο κακό που έχει γίνει και που εγώ θα πρέπει με τους συνεργάτες της εκπομπής Κοινωνία Ώρα Μέγκα, να οργανώσω την τηλεοπτική του κάλυψη.
Σήμερα στις 4.30 το πρωί λοιπόν άκουσα να μου λένε για ένα 24 αγόρι νεκρό μετά από συμπλοκή “φιλάθλων”! Φαντάσου ότι εκείνη την ώρα δεν ήξερα καν το σκορ του ντέρμπι – είχα κοιμηθεί μετά το 1-0.
Γιατί ρε γαμώτο μου να σκοτώνονται παιδιά για για ένα κωλο-ματς. Αξίζει τελικά τον κόπο?
Ποτέ δεν ήμουν τόσο παθιασμένος με κάτι. Ίσως αυτό να είναι πρόβλημα για μένα. Μέχρι να αποκτήσω τα παιδιά μου ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσα να σκοτώσω για κάτι. Ακόμη κι όταν φούντωνα για κάτι άντε μέχρι καντήλια. Στην ενήλικη ζωή μου μια φορά θόλωσα πολύ και βούτηξα κάποιον (προϊστάμενο μου κιόλας) από το λαιμό και μας χώρισαν και μια δεύτερη το χέρι μου αυτονομήθηκε και κατευθύνθηκε προς το πρόσωπο ενός πολιτικού, αλλά το πρόλαβε ένας συνάδελφος μου. Σημειωτέον δε αυτά τα δύο περιστατικά έγιναν μέσα σε διάστημα μερικών μηνών. Αλλά να σκοτώσω?
Δεν ξέρω αν το σημερινό φονικό είναι η απάντηση των μεν ενάντια στο φονικό των δε στην Παιανία (και τότε ήταν ένας απλός αγώνας βόλεϊ). Αλλά γιατί, γιατί ένα παιδί ακόμη να σφαγιασθεί τόσο άγρια με μαχαιριές στην καρδιά επειδή ήταν με την αντίπαλη ομάδα των φονιάδων!
Φαντάσου την εικόνα: δεν βγήκε ένα μαχαίρι που τον χαράκωσε (όχι ότι αυτό είναι … ανεκτό) τόν κάρφωσαν με μανία τρεις φορές στην καρδιά. Όπως τον άλλο τόν χτυπούσαν μέχρι να του λιώσουν το κεφάλι. Μανία. Τυφλό μίσος. Ένας νέος άνθρωπος σκοτώνει με μανία έναν επίσης νεαρό. Γιατί?
Όσοι “ηθικοί” αυτουργοί κι αν υπάρχουν και όσες κόντρες είναι δυνατόν να οπλίζουν χέρια δολοφόνων; Μπορεί να υπάρχει μάνα ή πατέρας που γαλουχούν τα παιδιά τους με μίσος για όποιον υποστηρίζει την αντίπαλη ομάδα;
Κάθε μέρα, λόγω της δουλειάς μου τζιράρω δεκάδες ειδήσεις και … “ειδήσεις”. Είναι όμως κάποιες Ειδήσεις που ξεφεύγουν από τη … “σειρά” και με τσιμπάνε στην ψυχή μου, και με χαλάνε, καταφέρνουν να νικούν την “απάθεια” της συνήθειας! Είναι που πολλές φορές τις μαθαίνω πρώτος, και χωρίς καλά καλά να έχω ακόμη ξυπνήσει και πρέπει να τις διαχειριστώ πριν καν τις αφομοιώσω. Και να προσέχω – όπως οφείλουμε οι δημοσιογράφοι – να σου τις μεταδώσω με προσοχή, έστω κι αν δε τα καταφέρνουμε πάντα!
Share on Facebook