Πολλές φορές έχω γράψει (σχολιάζοντας κυρίως post) για το ραδιόφωνο, τους παραγωγούς, τους επιχειρηματίες, την κατάντια του, τα playlist, τους “guru” (τρομάρα να τούς έρθει), τις γυναίκες παραγωγούς που στην πλειοψηφία τους μιλάνε στο μικρόφωνο λες και βρίσκονται λίγο πριν τον οργασμό της ζωής τους, και τους άντρες παραγωγούς που ηδονίζονται ακούγοντας τη μπάσα και με γρέζια φωνή τους (που προφανώς τούς αναγκάζει να κατατάξουν τον εαυτό τους στο νούμερο 1 της κατηγορίας των “μάτσο”).
Προφανώς είναι η γνώμη μου που λέει ότι το ραδιόφωνο είναι σαν ένας πολτός ξινισμένου ομογενοποιημένου γάλακτος που απλώς αναπαράγει ό,τι κυκλοφορεί από τις δισκογραφικές εταιρείες, χωρίς άποψη, χωρίς γωνίες, χωρίς ψυχή.
Μια άποψη που αν συγκριθεί με τις μετρήσεις ακροαματικότητας ραδιοφώνων βγαίνει λάθος!
Λυπάμαι, αλλά θα επιμείνω στην άποψή μου, που το μόνο ατού που έχει είναι ότι είναι η δική μου και τίποτα άλλο. Αλλά πώς να μην επιμείνω όταν ακούω κάτι τρελά του στυλ: “βάζουμε καλλιτέχνες σε έρευνες και αν αρέσουν στον κόσμο τους παίζουμε”! Δηλαδή αν σε ένα ραδιόφωνο δεν ακούς David Bowie, τι σημαίνει: α) ότι δεν αρέσει στον κόσμο, β) ότι η έρευνα είναι για τα πανηγύρια, γ) ότι αυτοί που παρήγγειλαν την έρευνα είναι για τα πανηγύρια, δ) ότι εγώ είμαι μαλάκας? Διάλεξε ό,τι σου αρέσει! Αλλά με το συμπάθιο δε γίνεται να είσαι διευθυντής ραδιοφώνου και να περιμένεις από την “έρευνα” να σου πει αν ο David αρέσει στον κόσμο. Αντιθέτως ο κόσμος περιμένει από το ραδιόφωνο που επιλέγει να ακούει να τού “προτείνει” ήχους και ακούσματα.
Τέλος πάντων. Η δίκη μου άποψη – με την αξία που λέγαμε παραπάνω – είναι προφανώς υποκειμενική και έχει ακόμη ένα μειονέκτημα: είναι η άποψη ενός πρώην ραδιοφωνικού παραγωγού που παραιτήθηκε από τον Rock FM την εποχή που ο σταθμός που διοικείτο από έναν πιλότο της Ολυμπιακής (!) αποφάσισε να βάλει Playlist. Άρα είναι ύποπτη. Τι να κάνουμε που είναι όμως δική μου και την αγαπώ!
Τίποτα!!!
Πώς μού ‘ρθαν τώρα αυτά στο μυαλό: με την αφορμή μιας νέας εκπομπής που θα ξεκινήσει ο κολλητός μου σε ένα τέτοιο ραδιόφωνο. Δε σου λέω ούτε το όνομά του, ούτε και σε ποιο σταθμό, γιατί δεν έχει σημασία. Τους καλούς παραγωγούς,, τους ανακαλύπτεις και τους μαθαίνεις, ακόμη κι όταν είναι αναγκασμένοι να μιλάνε με την ποσόστωση που οι “έρευνες” … λένε (α, ναι οι “έρευνες λένε ακόμη και αυτό).
Επίσης όσο γράφω αυτό το ποστ μού ήρθε στο μυαλό και ο τίτλος μιας παλαιάς ταινίας : Ωραίο μου πλυντήριο!
Κι επειδή ζούμε σε μια πολύ παρεξηγησιάρικη εποχή, να σου πω και το αυτονόητο: υπάρχουν ευτυχώς ακόμη λίγες -όμως- εξαιρέσεις στα ερτζιανά! Και βεβαίως εσχάτως υπάρχουν και τα ιντερνετικά ραδιόφωνα που αποτελούν μια καλή εναλλακτική πρόταση προς άγραν απόλαυσης!
Αυτά!
Share on Facebook