Όταν ένας φίλος σου βρίσκεται σε πίεση, είναι βέβαιο ότι ένα μέρος της περνάει απάνω σου. Όχι με την ένταση που τη ζει ο ίδιος, όχι με τις ίδιες επιπτώσεις που αυτός αντιμετωπίζει, αλλά -εφόσον δεν είσαι παχύδερμο κι εφόσον είσαι πραγματικός φίλος – με έναν άλλο τρόπο, που μόνο αν σού έχει συμβεί τον καταλαβαίνεις.
Μερικές φορές, τις περισσότερες νομίζω, η λέξη “φίλος” χρησιμοποιείται λίγο πιο εύκολα από την ιερή έννοια που περικλείει. Αλλά όταν δουλεύεις, για παράδειγμα, με κάποιον που τον ξέρεις χρόνια κι εκτιμάς, πιο εύκολα σου βγαίνει το “φίλος” απ’ ότι το “γνωστός” που ίσως είναι πιο ακριβές. Όταν περνάς τόσες πολλές ώρες της μέρας με κάποιον, γελάς, βρίζεσαι, σου λέει κάτι προσωπικό, του λες κάτι προσωπικό, διαφωνείς, συμφωνείς, ε τότε το να τον πεις φίλο δεν είναι υπερβολή!
Ξέρεις λοιπόν ότι αυτές τις μέρες ο δικός μου τέτοιος φίλος, ο Δημήτρης Καμπουράκης, βρίσκεται στη δίνη ενός κυκλώνα. Με δική του ευθύνη, όπως άλλωστε ο ίδιος έχει παραδεχτεί. Η πίεση λοιπόν είναι μεγάλη. Κι αυτή η πίεση είναι που με έκανε να σκεφτώ ότι οι “φίλοι” με τις συμβουλές τους στο φίλο που περνάει μια κρίση μπορεί να τον μπλοκάρουν ακόμη περισσότερο. Τό ΄χεις νιώσει ποτέ? Να σε “πνίγουν” η αγάπη και οι συμβουλές των φίλων σου που θέλουν να σε βοηθήσουν? Εγώ τό έχω νιώσει κατά καιρούς, όντας και στις δύο πλευρές.
Από την άλλη όταν όλοι σε χτυπούν – κι όταν αυτό συμβαίνει σε εθνικό τηλεοπτικό και tele-trash δίκτυο είναι τρομακτικό – έχεις την ανάγκη της συμπαράστασης.
Πότε όμως η συμπαράσταση ξεπερνάει τα όρια και γίνεται κι αυτή θηλιά; Τό ΄χεις νιώσει? (Άσε που μες στην αναμπουμπούλα υπάρχουν και τα “φίδια-φίλοι” που βρίσκουν την ευκαιρία να προσφέρουν τη βοήθεια που μπορεί να σε στείλει πιο κάτω κι απ’ τον πάτο του βαρελιού)!
Όμως τις τελευταίες μέρες, πρέπει να σου πω ότι νιώθω και μια άλλη θηλιά στο λαιμό μου. Διάφορα υποπροϊόντα με το μανδύα του ιεροεξεταστή έχουν ποινικοποιήσει την πλάκα. Έχουν αναγάγει σε έγκλημα καθοσιώσεως το χαβαλέ. Οι σοβαροφανείς “τίποτα” βρήκαν μια αφορμή για να μας απαγορέψουν να κάνουμε πλάκα αν είμαστε δημοσιογράφοι, γιατροί, πολιτικοί, δικηγόροι κλπ. Προφανώς πρόκειται για ανθρωπάρια που όταν ήταν μικροί δεν τούς έπαιζαν τα άλλα παιδάκια και τώρα που έχουν μια εφήμερη εξουσία (νομίζουν δηλαδή ότι είναι εξουσία αυτό που έχουν, επειδή μπορεί να έχουν ένα -δυο μπιστικούς για να βγάζουν τα κόμπλεξ τους) βρήκαν τον τρόπο να βγάλουν το άχτι τους.
Γιατί η πλάκα, το αστείο, ο χαβαλές, το χιούμορ, ακόμη και το χοντρό καλαμπούρι θέλουν τουλάχιστον ένα μίνιμουμ εγκεφαλικών κυττάρων για να τα κεντρίσουν. Θυμάσαι στο “Όνομα του Ρόδου” πώς είχαν απαγορέψει το γέλιο στο ζοφερό μοναστήρι και πώς είχαν θάψει τα βιβλία που το εξυμνούσαν?
Γιατί? Γιατί όποιος μπορεί να γελάει είναι πιο δυνατός από έναν που φοβάται και με τη δήθεν σοβαρότητα προσπαθεί να ντύσει τη γύμνια του μυαλού, της ηθικής και της αισθητικής του! 