Ο Γιάννης Μπεχράκης δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι ο πολυβραβευμένος έλληνας φωτορεπόρτερ του πρακτορείου Reuters, που έχει βρεθεί σε μέρη που σίγουρα έχεις ζηλέψει αλλά και σε άλλα που δε θά ΄θελες ούτε περαστικός να ήσουν.
Η πιο πρόσφατη δουλειά του είναι το λεύκωμα που κυκλοφορεί από “ΤΑ ΝΕΑ” και στο οποίο ο Γιάννης διαλέγει φωτογραφίες δικές του, αλλά και άλλων συναδέλφων του. Μιλήσαμε μια μέρα στο τηλέφωνο για το λεύκωμα αυτό και τού 
έλεγα ότι μου λείπει να λεύκωμα που να λέει όχι την ιστορία που καταγράφει κάθε καρέ, αλλά την ίδια την ιστορία του … καρέ. Είμαι σίγουρος ότι θα το κάνει κάποια στιγμή, αλλά τώρα μάλλον δεν προλαβαίνει.
Φεύγει από την Αθήνα. Για μερικά χρόνια θα είναι ο διευθυντής του φωτογραφικού τμήματος του Reuters στο Ισραήλ. Αυτές τις μέρες ετοιμάζει βαλίτσες οικογένεια, εκκρεμότητες κι ένα πάρτι για να μας αποχαιρετήσει. Είναι και πάρτι -animal ο Γιάννης. Θυμάμαι πριν από καμμιά 12αριά χρόνια, απόκριες ήταν και είχαμε πάρει σβάρνα τα μπαρ, μασκαρεμένοι εκ του προχείρου (στα όρια της προληπτικής σύλληψης ήταν οι μούρες μας) μπαίναμε, πίναμε, βγαίναμε, βάζαμε πλώρη για το επομενό. Κάποια στιγμή θυμήθηκε ο Γιάννης: ρε σύ, μου έχει πει η Κορίνα ότι έχει ένα ωραίο παρτάκι στο Ιντερκοντινένταλ”
Γιάννη μου θα μας συλλάβουν αν μπούμε μ’ αυτές τις μούρες – του λέω εγώ.
“Έλα ρε συ, μην κολλάς! Πάμε” – είπε ο Γιάννης. (Κι αυτή είναι μια φράση που τη λέει πάντα με τον χαρακτηριστικό τρόπο που ξέρουν όσοι τον γνωρίζουμε. Τη λέει, φαντάζομαι και στον εαυτό του, στις δύσκολες στιγμές – και πίστεψε με έχει ζήσει πολλές πολλές φορές τις …"στιγμές" του θανάτου -αλλά δεν είναι του παρόντος αυτές οι ιστορίες).
Τέλος πάντων, δε χρειάστηκε άλλα επιχειρήματα για να με πείσει και νά ‘μαστε στο λόμπυ του Ιντερκοντινένταλ. Ο ρεσεψιονιστ πάγωσε, ένα ζευγάρι μεσήλικων τουριστών μας κοίταγε κι η γυναίκα έσφιξε την τσάντα της στην κοιλιά της, και φυσικά η ασφάλεια του ξενοδοχείου ήρθε κι αυτή προς το μέρος μας..
Ειλικρινά δε θυμάμαι αν μπήκαμε στο πάρτι, ή αν φύγαμε γιατί το πάρτι είχε σχολάσει – ήταν και κάτι 4 το πρωί! Είναι όμως μια ιστορία που τη λέμε και γελάμε μετά από τόσα χρόνια.Την έλεγα και στη γυναίκα μου και όταν κάποτε κάναμε ένα μασκέ πάρτι στο σπίτι μας (απ΄όπου και η φωτογραφία) ο Μπεχράκης έσκασε μύτη βαμμένος στα χρώματα του πολέμου
Με αφορμή το φευγιό του από τις νυχτερινές μας εξορμήσεις σκέφτηκα να σου γνωρίσω λίγα πράγματα γι’ αύτον:
-
Γύρω στο 1975 με μία κόντακ ινσταμάτικ άρχισε να τραβάει τις πρώτες του φωτογρφαφίες – κυρίως τους συμμαθητές του.
-
Η πρώτη φωτογραφία που δημοσίευσε ήταν για το εξώφυλλο του δίσκου ενός συγκροτήματος με το όνομα “Μασέλες” στα μέσα της δεκαετίας του 80.
-
Το 1985 γράφτηκε στον ΑΚΤΟ στο τμήμα φωτογραφίας και τότε αποφασισε ότι αυτή θα είναι η ζωή του (τότε είχε πει “δουλειά” του, αλλά ουσιαστικά έγινε η ζωή του)
-
Πολλές φορές έχει νιώσει “δυνατός” μετά από ένα “κλικ” τηςμηχανής του αφού μέσω του Reuters δισεκατομμύρια άνθρωποι βλέπουν τα ντοκουμένα που καταγράφει.
-
Έχει “λογοκρίνει” φωτογραφίες του για να προστατέψει τους πρωταγωνιστές του από προβλήματα
-
Αντιθέτως δεν του έχουν λογκρίνει ποτέ φωτογαφία του
-
Δεν ξέρει ποια φωτογραφία δεν έχει τραβήξει ακόμη
-
Ακούει soul, Rock ‘n Roll & Rock και τώρα που ξενιτεύεται μόνο κάποιες φωτογραφίες θα πάρει μαζί του για να του θυμίζουν την Αθήνα.
-
Πιστεύει ότι η Ζωή είναι χρωματιστή και καθώς περνάει ο καιρός ξεθωριάζει!
Καλή διαμονή φιλαράκο, στη νέα σου “πατρίδα” και να προσέχεις γιατί τα παιδιά σου εκτός το να είσαι διάσημος και ριψοκίνδυνος φωτορεπόρτερ θέλουν νά ‘χουν δίπλα τους τον μπαμπά τους!
Share on Facebook