Είναι από τις κινηματογραφικές σκηνές που δε θα ξεχάσω ποτέ: Ο "πολύς" κύριος Γκίντεον σηκώνεται από το κρεβάτι του, πάει στο μπάνιο, ανοίγει τον καθρέφτη ντουλαπάκι και πίνει μια χούφτα χάπια, κλείνει το ντουλάπι, και με τα χέρια του "σκαμπιλίζει" τα μάγουλα του και λέει την αιώνια κινηματογραφική ατάκα: It’s show time folks
Έτσι θυμόμουν πάντα και θα θυμάμαι και τώρα που έφυγε τον Ρόι Σάιντερ, από την ταινία του μάγου της χορογραφίας και των μιουζικαλ (μακαρίτη επίσης) Μπόμπ Φόσι. Πρωί-πρωί το διάβασα στις εφημερίδες, για το θάνατο του, και πολύ στενοχωρέθηκα. Θα μου πεις χάνονται τόσοι και τόσοι. Θα σου πω: δε μπορώ να πενθώ για όλες τις απώλειες του κόσμου. Ούτε για τον Σάιντερ πενθώ. Θά ‘ταν γελοίο άλλωστε. Αλλά πάντα η αναγγελία του θανάτου ενός ανθρώπου με την εικόνα του οποίου έχεις μεγάλωσει – εμένα τουλάχιστον – με επηρεάζει. Τραγουδούσα (για την ακριβεία μουρμούριζα – και το κάνω ακόμη) τα τραγούδια του All that Jazz), χόρευα (δηλαδή κουνιόμουν στο ρυθμό) με τα χορευτικά της ταινίας, έψαχνα να βρω τον γενναίο αστυνομικό που θα μεφυλάξει από τους καρχαρίες που θα με κατασπάραζαν στην παραλία του Ωρωπου αφού το προηγούμενο βράδυ μας έμπασαν (παρά το γεγονός ότι είμαστε ανήλικα) στο θερινό που έπαιζε τα Σαγόνια του Καρχαρία. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι τηρουμένων των αναλογιών μετράω την απώλεια ενός χαρισματικού χαμηλών τόνων ηθοποιού.
Αφιέρωσε, όποτε έχεις χρόνο, δύο ωρίτσες να δεις το All that Jazz. Είναι μεγάλη ταινία!
Share on Facebook