"Η μελαγχολία της Πατρίδας μετά τις Ειδήσεις των οκτώ"
Το βιβλίο σχεδόν το έχω τελειώσει. Είναι απ’ αυτές τις συλλογές διηγημάτων που θέλουν χρόνο για να διαβαστούν. Δε μιλάω γενικά, δεν είμαι αλλωστε βιβλιοκριτικός. Είμαι άλλοτε καταναλωτής βιβλίων και άλλοτε αναγνώστης. Εγώ λοιπόν θέλω χρόνο να συνέλθω και να εσωτερικεύσω τη φαντασία του κυρίου Ελευθερίου στο βιβλίο του αυτό. Δε μπορώ δηλαδή να τελειώσω τη μια ιστορία, που ακόμη κι αν είναι πολύ σύντομα αποτυπωμένη στο χαρτί με έχει 
βάλει σε μια μεγάλη διαδικασία σκέψης, και στο φτερό να πάω στην επόμενη. Θέλει δουλειά! Μ’ αρέσει όμως πολύ και σε μια εποχή που κι εγώ τρέχω και δε φτάνω, όπως κι εσύ άλλωστε, δίνω στον εαυτό μου την πολυτέλεια να κάνω κάτι με το ραχάτι μου.
Χθες το βράδυ στο πατάρι του ΙΑΝΟΥ είχε πολύ κόσμο. Μια θέση ίσα-ίσα να χωράει ο αγκώνας μου κι ένας καφές βρήκα στη μπάρα. Ο κύριος Ελευθερίου μου είχε μόλις υπογράψει το βιβλίο του. Ο κόσμος περίμενε ουρά για μια υπογραφή και μια κουβέντα μαζί του. Ο ίδιος με την τραγιάσκα πάντα στο κεφάλι και το τσιγάρο πότε να κρέμεται στο στόμα και πότε ακουμπισμένο στο τασάκι υπέμενε στωικά τη … "διαδικάσια". Μπάφιασε κάποια στιγμή και με το σαρδόνιο χαμόγελό του είπε στον νεαρό που ήταν μέσα από τη μπάρα: "Δεν έρχεσαι να πάρεις το στυλό και να υπογράψεις λίγα κι εσύ"? Και ο νεαρός είπε: Κυρίε Ελευθερίου εγώ είμαι ένας απλός μπουφετζής. Εσείς είστε ο συγγραφέας… Και ο συγγραφέας συνέχισε να υπογράφει και να δέχεται τις ευχές των αναγνωστών που έφταναν μπροστά του.
Η ώρα που έγιναν όλα αυτά ήταν οκτώ και μέσα στον Ιανό … καμία μελαγχολία!
Share on Facebook