… αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που είδα πλησιάζοντας το Cusco, την πρωτεύουσα των Ινκας, γραμμένο με ασβεστωμένες πέτρες στην πλαγιά του βουνού τον Αύγουστο του 1996 μέσα σε ένα λεωφορείο μαζί με τον φίλο μου τον Δημήτρη. Ζαλούρα από την έλλειψη οξυγόνου λόγω υψομέτρου που οι ντόπιοι μας είπαν – και είχαν δίκιο – ότι αντιμετωπίζεται με ένα φλιτζάνι mate de coca, τσάι δηλαδή από φύλλα κόκας.
Δεκάδες φωτογραφίες και πολλές ώρες video (με τη δανεική κάμερα του Σώζωντα-μαγικού χιουμορίστα ηχολήπτη και φίλου). Οι μυρωδιές του τόπου βεβαίως δεν καταγράφονται πουθενά παρά μόνο σε κάποιο σημείο του εγκεφάλου που προφανώς αγνοώ. Δε με νοιάζει όμως, αφού όποτε θέλω τις ανακαλώ και έτσι συμπληρώνω το παζλ ενός ταξιδιού που ήθελα να κάνω από πολύ πολύ μικρός όταν η δασκάλα των αγγλικών μου η Ολυμπία μ’ έβαλε να ακούσω το El Condor Pasa (if I could) από τους Simon & Garfunkel και στη συνέχεια μου εξήγησε ότι αυτή η μελωδία είναι ένα παραδοσιακό περουάνικο τραγούδι. Ο ρυθμός με στοίχειωνε μέχρι τον Αύγουστο του 1996 που προσγειωθήκα στο Κούσκο.
Το ταξίδι αυτό δεν έχει τελειώσει ακόμη. Σήμερα να φανταστείς, τόσα χρόνια μετά και λόγω της αναβλητικότητάς μου, ψηφιοποίησα το βίντεο οπότε ήταν μια ακόμη αφορμή να ξαναβρεθώ εκεί. Καθώς έβλεπα το βίντεο "πάγωσα" κάποια καρέ που θέλω να τα δεις (αν δε βαριέσαι)! Το ταξίδι ξεκινάει λοιπόν από το νότο και το αμειγώς Ινκαϊκό Περού και τελειώνει με 5 μέρες εν πλω στον περουάνικο Αμαζόνιο.
καλό ταξίδι…
