Ki ήμουν απ’ τη μια του κύκλου εγώ
κι εγώ από την άλλη
αυτός ο συγκλονιστικός στίχος του Δήμου Μούτση μου ήρθε στο μυαλό σήμερα το πρωί όταν τον υποδέχτηκα στο Μέγκα. Ευγενής μαζί με τη σύζυγό του, ήρθαν στην εκπομπή για να προαναγγείλουμε την αποψινή παρουσίαση του βιβλίου του με τίτλο “Μια φυσρμόνικα που κλαίει” (εκδόσεις Μετρονόμος) στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Παττάκη (Ακαδημίας και Γενναδίου, στο κέντρο). Μ’ αρέσει η δουλειά μου, γιατί μπορώ να συναντάω και να γνωρίζω ανθρώπους που κατά καιρούς έχω θαυμάσει. Όσο ήταν στον αέρα έλεγα στη γυναίκα του πώς κατά καιρούς με την κιθάρα μου “εκτελούσα” τραγούδια του στην προσπάθειά μου να τα παίξω. Το “Όνειρο”, την “Ερηνούλα” … δύσκολη κατάσταση για έναν ημιμαθή κιθαρίστα (της παρέας). Η δουλειά γινότανε πάντως. Έτσι κι αλλιώς ο δημιουργός ποτέ δε με άκουσε να τα κακοποιώ. Εγώ πάλι, έστω και με τις παράφωνες συγχορδίες – μια ύφεση λιγότερη ή μια δίεση περισσότερη, πέρναγα καλά στραμπουλώντας τα δάχτυλά μου στην ταστιέρα.
Η κιθάρα μου τώρα είναι κλεισμένη στο μπαουλοντίβανο ανάμεσα στα εκτός εποχής ρούχα. Το χειμώνα κάνει παρέα με πετσέτες βερμούδες, μαγιό και καπέλα και το καλοκαίρι με πουλόβερ, πυτζάμες, μπουφάν και ζακέτες.Ζεστή ατμόσφαιρα, αλλά σίγουρα όχι αυτή που τής ταιριάζει! Ο Αντώνης με ρώτησε: “μπορώ να την πειράξω?” και χώθηκε μέσα στο κρεβάτι και τσίμπισε λιγάκι τις χορδές. Νομίζω ότι πρέπει να βγει έξω η κοπέλα. Και ν’ αφήνω και τον Αντώνη και τη Μαρίνα να την … πειράζουν. Δε θα βγουν χαμένοι ε! Τι λες?