με μια κλεμένη φωτογραφία από του Μπόσκο (του το είχα τάξει ότι θα την απαλλωτριώσω), υποδέχομαι ως βλόγκερ, ως δημοσιογράφος και ως άνθρωπος τις Διακοπές μου! Ο άγιος Ιούλιος θα με ανεχθεί ως ποδηλάτη στην πόλη, ως εκδρομέα του Πηλίου, ως ταξιδιώτη του Αιγαίου. Είναι φοβερό τελικά πώς ένα ολόκληρο χρόνο δουλεύουμε και περιμένουμε πώς και πώς να έρθει η ώρα της άδειας μας, για να μπορέσουμε να γίνουμε λίγο περισσότερο άνθρωποι. Να γίνουμε δηλαδή αυτό που με νόημα λέει κάθε τόσο το αφεντικό μου: Κανονικοί!
Τώρα τι είναι Κανονικό είναι μεγάλη κουβέντα και κάνει πολύ ζέστη ακόμη και στο μπαλκόνι του 6ου που βρίσκομαι και σου γράφω για να το αναπτύξω. Ας στο πω μ ένα κλισέ: ο καθένας έχει τα δικά του σταθμά για το τι είναι Κανονικό, οι απόψεις είναι σαν τους κώλους κι ο καθείς έχει από έναν κλπ.
(μικρή διακοπή για να φτιάξω ένα γαλατάκι στον Αντώνη κι επιστρέφω)…
… είναι πολύ δύσκολο να πείσεις έναν τρίχρονο να αλλάξει τις συνήθειες του. Όσο κι έναν μεγάλο άνθρωπο. Αλήθεια πότε είμαστε πιο χαλαροί να αλλάζουμε συνήεθειες? (καλά εννοείται ότι μερικοί δεν μπορούν να συμπεριληφθούν στην παραπάνω ρητορική μεσημεριανοκαλοκαιρινή ερώτηση – είναι σα να θες να συγκρίνεις σιδερόστοκο, τούρτα φράουλα και πίτσα-μπέικον-ανανά!)
Καλοκαίρι… μμμμ μάλιστα! Τι είναι το καλοκαίρι? Είναι κάτι που το κουβαλάς μέσα σου ως διάθεση κι αν σου συμβαίνει αυτό γενικώς είσαι u-hoo τύπος (αν θέλω να αναπαραστήσω την εποχή που το LifeStyle με τέτοιου και χειρότερου τύπου ερωτήσεις καθόριζε μια ολόκληρη γενιά που μας σπάει τ’ αρχίδια -και που φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να το κάνει γιατί τελικά οι μπαγάσηδες ήταν πολύ καλοί μαθητές!)
Ξυπολησιά: χαρακτηριστική κατάσταση του θέρους που κάνει τα παιδιά της πόλης να αισθάνονται λίγο πιο κοντά στον ιδεότυπο: "Ο Γεωργός πάει στον αγρό -στον-αγρό…" Η επαφή με το χώμα, την άμμο στην προκειμένη περίπτωση που ζει τη δική της περίπετεια ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού σου κι εσύ αισθάνεσαι ότι ήρθες πιο κοντά στη μάνα φύση και κι εκείνη ως γνήσια μάνα ελληνίδα σου έδωσε το ζακετάκι για το βράδυ που όλοι αναγνωρίζουν ότι σκάει ο τζίτζικας αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε χτυπήσει καν’α ρευματάκι…
Σ’ αφήνω για την ώρα γιατί πάω μέσα να κάνω τον τυρανόσαυρο και πρέπει να ταμπουρωθώ πριν μας την πέσουν οι κορυθόσαυροι και μας αποδεκατίσουν και μετά έρθει ο ερευνητής του BBC και δε βρει κανέναν μας για να τον πάρει με τη μηχανή του χρόνου στο Προϊστορικό πάρκο! (γιατί ένα τρίχρονο μπορεί να δει εκατομμύρια φορές το ίδιο dvd και κάθε φορά να στο ζητάει σαν να ήταν η πρώτη του?)
Υ.Γ. Δυστυχώς τα αντιλιακά προστατεύουν μόνο από τη βλαβερή ακτινοβολία – οι Τρόμπες που μας περιτριγυρίζουν είναι ανίκητοι! Έρχεται σε λίγο ο Δημήτρης σπίτι για καφέ κλπ, αλλά φέρνει και τα μπιλιετάκια της Μαντόνας. Θα τα πάω στη θυρίδα μαζί με τα μονόπετρα και τα βάζα της δυναστείας Μινκ που κοσμούν το … τι λέω θέε μου ντάλα μεσημέρι…
Καλά μπάνια και … μη χαθούμε!
Share on Facebook