Εϊναι πολύς ο καιρός που μου τριβελίζουν ΄το μυαλό όλα αυτά που σου λέω στον τίτολο. Είναι είδη ανθρώπων. Κυκλοφορούν παντού, τρυπώνουν εκεί βρίσκεσαι όσο κι αν προσπαθείς εσύ. Άλλωστε δεν εξαρτάται από σένα. Αυτή η κάστα αναγεννάται συνεχώς. Όσο υπάρχουν οι κάθε λογής "επικεφαλής" ανδρώνονται και τα υποπροίόντα τους. Πώς μαθαίναμε στη βιολογία και τη χημεία, ότι σε κάθε αντίδραση έμενε ένα κατακάθι? 
Έτσι συμβαίνει και στην καθημερινότητά μας. Από την ουρά στην τράπεζα μέχρι τη δουλειά σου οι Πρ-Πρ (ας τους λέμε έτσι γιατί έχει χαρακτηριστικό ήχο και γράφεται γλήγορα) τσουπ και εμφανίζονται.
Όσοι έχουμε μάθει να ζούμε και να λειτουργούμε όντες Εμείς οι ίδιοι με το όνομα και το επώνυμό μας ζούμε στο ζυγό των "Τάδε του Δείνα"!. Μη μου πεις ότι δε σου θυμίζει κάτι αυτό! (σ’ αφήνω τρεις γραμμές να το σκεφτείς …
…
…
Είδες, δε χρειάστηκε πολύ! Θυμήθηκες πόσες φορές δούλεψες παραπάνω γιατι ο Πρ-Πρ πήρε το ρεπό που ζαχάρωνες εσύ?
Αυτό ακριβώς εννοώ. Αυτήν την κάστα των Πρ-Πρ που αντί να είναι χαρούμενοι που μπορούν να βρίσκονται σε έναν χώρο και να τον σέβονται (εννοείται μαζί με το περιεχόμενό του = εσένα κι εμένα) αντιθέτως κάνουν ό,τι μπορούν για να γίνονται αόρατοι. Κι όταν λέω αόρατοι δεν εννοώ διακριτικοί.
Εννοώ ότι δεν κάνουν καμία προσπάθεια να διακριθούν με το όνομα τους αλλά παραμένουν πάντα Πρ-Πρ του Δείνα! Έλλειψη ίχνους αυτοσεβασμού είναι αυτό. Γιατί αν κανείς σέβεται στο ελάχιστο τον εαυτό του μπορεί να σεβαστεί έστω και λιγάκι τους τριγύρω του. Όποιος έχει προσπαθήσει έστω και λίγο για κάτι στη ζωή του μπορεί να καταλάβει τον αγώνα που δίνει ο άλλος. Οι Πρ-Πρ ακόμη κι όταν δεν είναι παντελώς άχρηστοι μετατρέπονται σε τέτοιους λόγω της σταρχιδοσύνης που περιλούζει το έξω τους και δηλητηριάζει το μέσα τους.
Δε θα πω το μοιρολατρικό "αυτοί χάνουν που δεν και λοιπές παπαρολοζί" Όχι οι Πρ-Πρ βγαίνουν κερδισμένοι γιατί ούτε κανείς τους κράζει, τ’ αρπάζουν και πουλ-μουρ (που λέει κι ο φίλος μου Ηλίας Τανιμάνιδης) … πουλάνε μούρη ντε! Στην πλάτη άλλων ντε!
Και θα μου πεις κι εσύ τώρα:
Γιατί κανείς δεν τους κράζει Γιάννη μου?
και θα σου απαντήσω κι εγώ: Γιατί κανείς δε διακινδυνεύει εύκολα. Κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως δείγμα δειλίας. Είναι πρωτίστως ένστικτο αυτοσυντήρησης. Οι Πρ-Πρ, ξέρεις, εκτός της λούφας επιδδίδονται με λαμπρά αποτελέσματα και στην τέχνη του διοαβολείν. Και επειδή οι παροιμίες σχεδόν πάντα λένε την αλήθεια θα σου θυμίσω εδώ την παροιμία: Λέγε λέγε το κοπέλι κάνει την κυρά και θέλει! (κάνε τις σχετικές αναγωγές και μ’ έπιασες)
Οπότε τι μού ηρθε τώρα στο μυαλό? (αν ξέρεις τι μου ήρθε στο μυαλό, κόψτο το διάβασμα και πάνε – που λένε κι οι πολίτες της γειτονιάς μου – να παίξεις τζόκερ)
στο μυαλό λοιπόν μου ήρθε η ατάκα της αγαπημένης μου φίλης και συναδέλφου Βάσως που δεν υπάρχει καλύτερος άνθρωπος απ’ αυτήν – μια αγκαλιά για όλους είναι – πάλι ξέφυγα … επανέρχομαι όμως … η ατάκα λοιπόν που λέει είναι: ΓΑΜΩ την ΑΝΑΓΚΗ μου!!! Η ατάκα από μόνη της δε λέει τίποτα. Όταν όμως συνοδεύεται από το πνιγμένο σου ύφος … λέει πολλά. Και σου ξαναλέω: δεν είναι δειλία είναι …
… ή μήπως τελικά είναι? Μπας και το Κραξιμο τελικά φέρνει αποτελέσματα? Βρε Μπας! Κράξιμο και outing και γιαούρτια … λες τελικά να είναι λύση στο πρόβλημα? Καλά κι αν δεν είναι οριστική λύση μήπως είναι τελικά μια καλή αρχή? Τι να σου πω, δεν τό ‘χω ακόμη!
(πάτα πάνω στη φωτο για να δεις απο πού τη βρήκα)
Share on Facebook