Όταν ήμουν παιδί τα περισσότερα καλοκαίρια τα περνούσαμε στο Διακοφτό (Διακοπτόν το έλεγαν κάτι μεγάλες κυρίες, Διακοπτό το λένε κι οι συνομιλήκοι φίλοι μου που ζουν εκεί, αλλά εγώ επιμένω να το λέω Διακοφτό). Η ταβέρνα του συγχωρεμένου του Μίμη (Καπόμπαση), οι "Λεμονιές" ήταν για πολλά χρόνια το "μαστ" στο χωριουδάκι και εμείς οικογενειακώς την τιμούσαμε. Ο κυρίος Μίμης λοιπόν (ας έχει φύγει, δεν μπορώ να τον πω αλλιώς) είχε ένα φοβερό και τρομερό ΑΜΙ τζουκ μποξ. Ξέρεις ποιο είναι κι ας μη σου λέει κάτι η φίρμα. Είναι το γνωστό θεόρατο, με το στρογγυλεμένο παρ-μπριζ. Εκεί λοιπόν πάντα ο πατέρας μου (όταν ερχόταν τα σαββατοκύριακα) αλλά και η μαμά μου μου έδιναν το κέρμα που χρειαζόταν να για να διαλέξω τραγούδια. Μιλάμε για το απόλυτο γκάτζετ των 70’ς έτσι! Φαντάσου ένα πιτσιρίκι που, έφτανα δεν έφτανα τα πλήκτρα όταν πρωτοπήγα, βρίσκεται μπροστά σε ένα φωτισμένο-λουσάτο, γυαλιστερό αντικείμενο που αν του πατήσεις δύο πλήκτρα παίζει μουσική!
Βάλε το μυαλό, ή καλύτερα βγάλε από το μυαλό σου ό,τι έχεις σε συσκευή αναπαραγωγής ήχου … Έτσι μπραβο. Στα 70’ς λίγα σπίτια είχαν τηλεόραση, όλα είχαν ραδιόφωνο, λιγότερα είχαν πικ-απ (που ήταν ή φορητό με μπαταρίες κι έπαιζε 45αρια δισκάκια ή βαρύ έπιπλο σαν μπουφές που ανοιγε το πορτάκι κι εβλεπες το πικ-απ (α, και δίπλα είχε και ντουλαπάκι για το απαραίτητο Βερμουτ και το Πίπερμαν)
Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι το Τζουκ Μποξ ήταν … δεν ξέρω με τι να το συγκρίνω και να μη γελάσω. Τέλος πάντων, ας πούμε – εγώ δηλαδή να πω, με τη γνωστή υπερβολή που με χαρακτηρίζει ότι το Τζουκ Μποξ στα 70’ς ήταν σαν το … δε μου βγαίνει!
Λοιπόν ήταν φανταστικό! Γιατί δεν άκουγες μόνο τη μουσική. Εβλεπες κιόλας το δίσκο που διάλεξες, αναμέσα στους 50 ή 100 που χωρούσαν να σταματάει στη θέση που έπρεπε, ένα τεράστιο γρανάζι με ένα πράμα σα δρεπάνι τον αγκάλιαζε και τον άφηνε με χάρη πάνω στο πλατό. Μετά το μπράτσο με τη βελόνα, σηκωνόταν, περνούσε μέσα από ένα μικρό βουρτσάκι και καθόταν πάνω στο δίσκο που εν τω μεταξύ είχε ήδη πάρει μπροστά στις 45 στροφές. Μετά άρχιζε και το τραγούδι. Κι όταν τελείωνε η βελόνα πήγαινε πίσω στη θέση της το "δρεπάνι" έπαιρνε το δισκάκι και το έβαζε στη θέση του. Αν ήταν τυχερό και το ξαναδιάλεγε κάποιος θα έβγαινε πάλι- αλλιώς εκεί στο μαύρο σκοτάδι. Αφού και τώρα που έχω το δικό μου Τζουκ Μποξ στο σπίτι και δεν είμαι πιτσιρίκι και βλέπω τα πλήκτρα από ψηλά αυτή η διαδικασία με τρελλαίνει. Και ο ήχος, το χρου-χρου όταν γυρίζει η δισκοθήκη, το χλατς όταν βρίσκει το δισκο που διάλεξες και το τακ όταν κάθεται το δισκός στο πλατό. Σου μιλάω για τρελλή μελωδία!!!
Και βεβαίως θα ήθελα πολύ το cd και το dvd πλέιερ να ήταν διάφανο και να βλέπω τι γίνεται και μπορώ να ακούω τη μουσική (αυτό βεβαίως μπορεί να είναι ενισχυτικό του παλιμπαιδισμού που με διακρίνει, αλλά δεν είναι της παρούσης).
Το δικό μου Τζουκ Μποξ ήταν δώρο από τους γονείς μου. Λίγο πριν τελειώσω το σχολείο. Ήταν πολύ της μόδας στα τέλη των 80’ς τα αξεσουαρ "εποχής" και βεβαίως οι τιμές ήταν φριχτές. Θυμάμαι ότι το κλασικό ΑΜΙ έκανε πάνω από 500 χιλιάρικα και ο θεός των τζουκ-μπουξ το Wurlitzer κοντά ή πάνω από εκατομμύριο! Όμως η οικογένεια είχαν ρίξει το σύρμα σε γνωστούς και συγγενείς της περιφέρειας κι έτσι ένα καλοκαίρι βρέθηκε αυτή η όμορφη και κομψή "ΡΟΚΟΛΑ" σε παντοπωλ-ο-καφενείο στο Τραγανό της Ηλείας. Μη στα πολυλογώ, μαζί με τη μεταφορά στας Αθήνας κόστισε εβδομήντα χιλιάδες. Το έφερε ο μεταφορέας και μετά έπεσα πάνω σε έναν άλλο Μιμη, τον "γιατρό" των Τζουκ Μποξ. Αλήθεια σου λέω, μόλις το είδε το χαίδεψε πρώτα, και μετά το άνοιξε και το ψιλοχαρχαλεψε. (ευτυχώς δεν είχε καμια ζημιά – δύο τρία πλήκτρα ήταν σπασμένα και καταφερε και μου τα βρήκε με τους αριθμούς και τα γραμματα χαραγμένους – όριτζιναλ).
Ρίξε κέρμα, διαλεξε, κι ασε τη μουσική ( όσα χρατς-χρουτς κι αν κάνει η βελόνα στο δισκάκι ) να σε ταξιδέψει μαζί με όποιους ήρωες θες (ή χρειάζεσαι)!
Tip: (για όσους έχετε 45αρια και θέλουν καθάρισμα, σύμφωναμε τον "γιατρό του τζουκ-μποξ: πλύντε με μαλακο σφουγγάρι και απορρυπαντικό πιάτων, περάστε τους σε ένα σκουπόξυλο, στηρίξτε τις άκρες του σε δύο καρέκλες σε κλειστό χώρο …κι ετοιμοι!)
Share on Facebook