Αυτή την καταπληκτική τε και σπάνια μάλλον εκτέλεση του I wanna be your Dog, την βρήκα στο βλογκ του Σωτήρη … music …s. Αυτά για να βάζουμε τα πράματα στη θέση τους.
Φοβερό τραγούδι, φοβερός ο Ιγκυ, μοναδική η Πάτι καταπληκτικοί οι REM, τέλος πάντων όλα ωραία και καλά και πολύ ροκ – κανονικό όχι το γιαλαντζί (που το τιμώ ως ντολμά, αλλά σιχαίνομαι ως υφάκι)!
Όπως όμως παρατηρούσα το βίντεον, είδα την κυρά Πάτι να βάζει τα γυαλιά της – για να βλέπει την παρτιτούρα.
Είναι καμία δεκαριά μέρες που το έχω δει το βιντεάκι αλλά αυτή η σκηνή δε φεύγει από το lcd 45′ του μυαλού μου. Το βλέπω συνεχώς μπροστά μου σε high resolution και σκέφτομαι ότι είναι τόσο γαμημένα πραγματικό, τόσο αληθινό, τόσο αναπόφευκτο σε τελική ανάλυση.
Δες το, και μετά συνεζίζω να σε ζαλίζω με τις σκέψεις μου …
Ε, τι λες δεν είναι σούπερ η εκτέλεση?
Δεν είναι τόσο τρυφερή και συγχρόνως ROCK η σκηνή που η Πάτι φοράει το γυαλί?
Σού ΄λεγα λοιπόν ότι από τη στιγμή που το είδα το βιντεάκι δεν έχει φύγει από το μυαλό μου και παράλληλα με έβαλε σε μια φάση που σκέφτομαι το χρόνο: αυτόν που έφυγε, αυτόν που χαλαλίστηκε, αυτόν που έρχεται.
Όχι καταθλιψάρες και λοιπά, όχι, όχι έτσι! (υπάρχουν άλλωστε πολύ περισσότερα να με ρίξουν από κάτι τόσο απόλυτα δεδομένο όπως είναι ο χρόνος!)
Σκέφτομαι ότι είμαι 40 (παρά, αλλά πάντως σαράντα) δηλαδή … μεσήλικας. Τό ‘πα μια μέρα σε νεαρούς συναδέλφους, και το συζητούσα και με έναν γνωστό μου πάλι νεότερο. " Έλα ρε, σιγά που θεωρείσαι εσύ μεσήλικας, το στυλάκι … μπλα μπλα" Παιδιά, άστε τι "θεωρούμαι", εγώ λέω τι πραγματικά ειναι κάποιος που είναι σαραντα. Είναι μεσήλικας! Κι αυτό δεν είναι κακό, ή τουλάχιστον δεν είναι απαραιτήτως κακό.
Αρκεί, νομίζω, κάνεις πριν γίνει 40 να έχει ζήσει στην ώρα τους τα πράγματα που ταιριάζουν με την κάθε ηλικία που βρίσκεται.
Δε λέω ότι πρέπει να σταματήσει να κάνει κάποιος πράγματα επειδή μεγάλωσε. Όχι! Αλλώστε δεν θα μπορούσα να αυτοαναιρεθώ τόσο πολύ δημοσίως! Η διαφορά είναι στον τρόπο.
Αλλιώς πηδάς στα 20, αλλιώς στα 40! Αλλιώς χαίρεσαι στα 25 διαφορετικά στα 37! Αλλιώς διασκεδάζεις στα 23 αλλιώς στα 30! Δεν υπονοώ διαφορετικά πράγματα – όχι ότι κι αυτό είναι κακό – αλλά εννοώ με άλλον τρόπο. Γιατί όσο περνάει ο χρονος μπαίνει στο παιχνίδι και μια εξαιρετική πουτανίτσα που λέγεται εμπειρία … και σ’ επηρεάζει. Όχι πάντα θετικά, ούτε και πάντα αρνητικά – πάντως την κουβαλάς! Ταμάμ!
Χαίρομαι να βλέπω παιδιά να είναι παιδιά, πιτσιρικάδες να είναι πιτσριρικάδες, τριαντάρηδες να είναι 30αρηδες και τα λοιπά και τα λοιπά!
Κάνω την αυτοκριτική μου για όσο χρόνο άφησα να μου φύγει (για διάφορα πράγματα και καταστάσεις). Όμως είμαι χαρούμενος που κατάφερα να ζήσω όλες τις ηλικίες που έχω περάσει. Ελπίζω να μπορώ να κάνω το ίδιο και για τα χρόνια που έρχονται …
έστω και με γυαλιά πρεσβυωπίας!
Share on Facebook