Ξέρεις στην Ελλαδίτσα δεν είχαμε την τύχη να έχουμε βιομηχανία! Ούτε βαριά, ούτε ελαφριά προφανώς ούτε μουσική. Έτσι δεν "τυχαμε" της χαράς να υπάρχουν μεγάλες κόντρες των μουσικόφιλων όπως για παραδειγμα στην Αγγλία που κάποτε οι μισοί ήταν με τους Beatles και οι άλλοι μισοί με τους Rolling Stones ή αργότερα (και πιο κοντά σε ‘μας χρονικά) οι μισοί ήταν Blur-ικοί και οι υπόλοιποι Oasis-ικοί.
Στο δικό μου μυαλό και περισσότερο στ’ αυτιά μου η μόνη "κόντρα" που θα μπορούσα να δω και μάλιστα να είμαι μέρος της ήταν μεταξύ Τρυπών και Ξύλινων Σπαθιών. Σήμερα – και φυσικά πάντα με την προϋπόθεση ότι υπάρχει – η κόντρα είναι Αγγελάκας ή Παυλίδης.
Πρώτ’ απ’ όλα να πούμε ότι από την “κοντρίτσα” αυτή κερδισμένη είναι η Σαλονίκη.
Πώς τα καταφέρνει αυτή η σκυλομάνα να βγάζει τέτοιους καλούς μουσικούς που τελικά γίνονται και το άλλοθί της … χαλάλι και μπράβο στα παιδιά που καταφέρνουν ν’ ανθίσουν μέσα σ’ ένα περιβάλλον που την αισθητική επιβάλλουν Παπαγεωργόπουλοι, Παπαθεμελήδες, Ψωμιάδηδες και λοιπαί δημοκρατικαί δυνάμεις!!!
τέλος πάντων εγώ σ’ αυτή την κόντρα ήμουν από την αρχή με τα Ξύλινα Σπαθιά. Γούσταρα τις Τρύπες, αναγνωρίζω τη συμβολή τους στην αναγέννηση του Ελληνικού Ροκ, αλλά προσωπικά μου ταίριαζαν καλύτερα τα Ξύλινα Σπαθιά.
Πάντα ο ήχος τους είχε κάτι που ήταν πιο μπροστά, πιο … προχω από το στερεότυπο (που μπορεί να είναι μαγικά ξεσηκωτικό μερικές φορές) “ηλεκτρική, μπασο, ντραμς”! Είναι πιο … φεύγα ρε παιδί μου, πώς να στο πω!
Και τώρα, αν υποθέσουμε πάντα ότι “τρεχει” ο αγώνας μεταξύ των Αγγελάκα- Παυλίδη εγώ είμαι με τον Παυλίδη. Μου πάει περισσότερο. Επίσης δε μ’ αρέσει το στυλάκι Αγγελάκα.
Μην ψάχνεις να βρεις αντικειμενικά στοιχεία. Είναι όλα μεσα στο μυαλό μου και στ’ αυτιά μου! Δεν έχει τύχει να γνωρίσω κανέναν προσωπικά (νομίζω, χωρίς να το θυμάμαι 100% ότι έχω κάνει κάποτε σε κάποιο ραδιοφωνο μια τηλεφωνική συνέντευξη με τον Παυλίδη για τον πρώτο προσωπικό δίσκο του) αλλά είμαι Παυλιδικός!
Πέμπτη 2 Απριλίου
Παύλος Παυλίδης Live
Gagarin 205
Share on Facebook