Πέμπτη βράδυ στο Gagarin 205.
Ο Παύλος Παυλίδης (μας) τα έδωσε όλα: μουσική, αγάπη, ταξίδια, συναισθήματα. Πέρασα ένα σούπερ βράδυ, το οποίο όμως καταστράφηκε γιατί όταν έφυγα (πίστευα λίγο πριν το τέλος ο πτωχός …) γύρω στη μια τα ξημερώματα έπεσαν τα τηλέφωνα από τη δουλειά για την επίθεση στους αστυνομικούς. Δεν πρόλαβα να αφομοιώσω τη μαγεία. Όταν δε, την άλλη μέρα ο φίλος μου ο Σπύρος, που είχαμε πάει μαζί, μου είπε ότι η συναυλία έκλεισε στις 2,30 το ξημέρωμα με το αγαπημένο μου τραγούδι (Ένα παραξενο τραγούδι) σε μια φρενήρη εκτέλεση 20 λεπτών … τα πήρα!
Την επόμενη νύχτα άλλο πράμα στη σκηνή. Πήγα θέατρο Παντμιντον και είδα "Δον Κιχώτη". Από τα ομορφότερα μπαλέτα σε μουσική Μίνκους. Αν και ο πρωταγωνιστής δεν έπειθε ως φιγούρα για μέγας εραστής ήταν πολύ ωραία παρασταση. Συκγηνιτικά ήταν τα μικρά παιδάκια – φαντάζομαι τα περισσότερα θα παρακολουθούν μαθήματα μπαλέτου – που στα διαλείμματα μαζευόντουσαν πάνω από την ορχήστρα και χάζευαν τους μουσικούς!
παρά τις μαγνητοφωνημένες προτροπές του Αλέξη Κωστάλα τράβηξα μερικές φωοτγραφιούλες με το τελεφόν
Πριν όμως τις δεις, απόλαυσε Μπαρίσνικοφ λίγο πριν το φινάλε – τρίτη πράξη!
Και ο Νουρέγιεφ
kai οι φωτογραφίες – επιτέλους πια!
Είναι ωραίες οι νύχτες της Αθήνας.
Είναι ροκ και λυρικές … και είναι δικές μας!
Share on Facebook