για ένα πουκάμισο αδειανό …
ξεχασμένο στα χαλάσματα, στον Πειραιά. Λίγο πιο δίπλα έμενε ο συχωρεμένος φίλος μου Χρυσαφόπουλος. Λίγο πιο δίπλα πηγαμε σε ένα παιδικό πάρτυ πριν από κάτι μέρες. Λίγο πιο πάνω έμενε η μαμά μου με τη γιαγιά και τ’ αδέλφια της όταν ήρθαν από τον Πύργο. Λίγο πιο πάνω, στη Δεληγιώργη, τη Ζαννή και στον Προφήτη Ηλία μείναμε πριν μετακομίσουμε οριστικά από τον Πειραιά.
Λίγο πριν, λίγο μετά …
Είμαστε εδώ. Αυτό τελικά έχει σημασία. Και ότι θυμόμαστε.
Τα παλιά "Εμπορικά" που έδιναν δουλειά, που είχαν παραγωγή, που έκαναν την περιοχή να ζωντανεύει τη μέρα ή γκρεμίζονται ή γίνονται μπαρ, στέκια κλπ κλπ. Και η περιοχή ζει πλέον μόνο τη νύχτα
Ποιος ξέρει πόσες φορές τρύπησε το δάχτυλο για να φτιάξει το κεντηματάκι. Σταυροβελονιά ή δεν ξέρω ποια άλλη βελονιά – τη – βελονιά πέρασαν τα χρόνια και μαζί με τα βουλιαγμένα μαξιλάρια του καναπέ βρέθηκαν στο πεζοδρόμιο της γειτονιάς μου.
Κάθε γειτονιά έχει τα δικά της χαλάσματα
Share on Facebook