βράδυα της νιότης μας στα περίπτερα της Ομόνοιας "ακουμπάγαμε" το χαρτζηλίκι στους πάγκους με τα περιοδικά. Παίρναμε το Αντί, τον Σχολιαστή, εφημερίδες, τη Λέξη, το Χάρτη … γενικώς ακουμπούσαμε χρήμα για τον τύπο. Ρουφάγαμε άρθρα, παπαγαλίζαμε ή φιλτραράμε απόψεις, συνθέταμε, σκοτωνόμαστε για να υποστηρίξουμε την απόψή. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Τα περιοδικά άλλαξαν, το ίδιο κι εμείς – τόσο που με πολλούς χαθήκαμε αντί να διαφωνούμε πίνοντας ποτά στο Άμστερνταμ, τον Ιπποπόταμο και αλλού! Μάλιστα αυτή τη στιγμή που γράφω το ποστ έχω μιλήσει με τρεις – τέσσερις αλλά κανείς δε θυμάται το όνομα του ζαχαροπλαστείου-γαλακτοπωλείου που τρώγαμε ριζόγαλα το ξημέρωμα μετά τα μεθύσια με μια τσάντα περιοδικά κι εφημερίδες ο καθένας (αυτό που ήταν εκεί που τώρα έγινε Κατσέλης στην Ομόνοια – Βρετάνια νομίζω αλλά δε μπορώ να το θυμηθώ με τίποτα!!!! – Αν αυτό δεν είναι delete του "δίσκου" τότε σίγουρα είναι ένα ξεγυρισμένο defragment που τα κάνει όλα τόσο τακτικά που γίνονται αόρατα!) Σήμερα λοιπόν ακόμη ένα κομμάτι εκείνης της νιότης μου βάζει ΤΕΛΕΙΑ. Το ΑΝΤΙ λέει αντίο. Εγώ του είχα πει "αντίο" από καιρό. Δεν πηγαίνα δηλαδή να το περιμένω στο περιπτερο όπως τότε. Μόνο περιστασιακά. Σήμερα όμως θα πάω να το πάρω, για τελευταία φορά, θα το διαβάσω και μετά θα το βάλω μαζί με τα άλλα φυλαγμένα τεύχη του στη βιβλιοθήκη μου.
Share on Facebook