Έπινα καφέ, ένα σιχαμένο φραπέ – γιατί είχε διακοπή και ο μπουφετζής χωρίς ρεύμα δεν θυμόταν πώς χτυπάνε το σέικερ!
Τέλος πάντων όταν «πίνεις» καφέ δεν έχει και τόση σημασία ο καφές αλλά το περιβάλλον. Με ποιον είσαι, πού είσαι, η ώρα της μέρας κλπ. Πίσω από το τραπεζάκι που καθόμουν με τη γυναίκα μου και χαζεύαμε τα κύματα καθόντουσαν τουλάχιστον 4 κυρίες μεγάλης ηλικίας. Δεν τις είδα ποτέ! Τις άκουγα όμως! Η πρώτη κουβέντα που με έκανε ωτακουστή της παρέας ήταν: Α, ο ατλαντικός είναι χάρμα τον Οκτώβριο! Τότε είναι η καλύτερη περίοδος, εγώ έχω περάσει τον Ατλαντικό πάνω από 20 φορές! Σας το λέω!.
Πες μου τώρα εσύ. Άμα σου τύχει τέτοια ατάκα στήνεις αυτί ή όχι! Και τέλος πάντων δε με νοιάζει τι κάνεις εσύ, εγώ το έκανα κι έτσι είχα την ευκαιρία να απολαύσω τις ώριμες κυρίες που έπιναν κι αυτές αναγκαστικά φραπέ, αφού είπαμε είχε διακοπή ρεύματος, και κουβέντιαζαν για τα ταξίδια τους, τις κρουαζιέρες τους – κι όχι από τα πολύ παλιά, φτάσαμε μέχρι τον περασμένο Σεπτέμβριο και μια ολιγοήμερη κρουαζιέρα στη Βενετία! Η μια απ’ όλες ήταν λίγο δεσποτική στο ύφος. Κάτι σαν αρχηγός του γκρουπ, ή πρώην διευθύντρια γυμνασίου θηλέων! Οι άλλες ήταν σαν τις μαθήτριες της 8ης και της πήγαιναν λίγο κόντρα με το φόβο να καλέσει τους κηδεμόνες τους – ή να μην τις ξαναπάρει στην επόμενη κρουαζιέρα που θα πάνε αμέσως μετά το Πάσχα!
Δεν πρόλαβα ν’ ακούσω πού θα πάνε γιατί στα καλά καθούμενα ήρθε το ρεύμα και όλο το μαγαζί άρχισε να φωνάζει για τον εσπρέσσο ημών τον επιούσιον!
Share on Facebook