Μερικές φορές σκέφτομαι τρελά. Όχι απαραιτήτως τρελά πράγματα, αλλά κανονικά πράματα και μετά αρχίζω να ξεφεύγω.
Για παράδειγμα σκεφτόμουν εδώ και χρόνια: πώς συνεννοήθηκαν όλοι οι κατασκευαστές του κόσμου κι έφτιαξαν τα χαρτιά υγείας με το ίδιο πλάτος, και ομοίως οι αξεσουαράδες μπάνιου έφτιαξαν πανομοιότυπες βάσεις για να μπορούν να μπαίνουν σε όλα μπάνια και τα βε-σε στα μήκη και τα πλάτη της γης – όπου χρησιμοποιούν το ρολό υγείας. 
Έγινε ας πούμε μια επιτροπή και συναντήθηκαν στην Ελβετία, στη Χάγη, στη Ρώμη, το Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη και το αποφάσισαν.
Ή μήπως στην αρχή επικρατούσε ένα χάος κι ο καθένας κατασκευαστής χαρτιού υγείας είχε τις δικές του διαστάσεις και μαζί με τα χαρτιά έφτιαχνε και τις βάσεις και τις πουλούσε σε προνομιακή τιμή, αλλά μετά είδε ότι δεν τον συνέφερε γιατί οι συσκευασίες ήταν πολύ βαριές και τι να τις κάνεις 
τόσες βάσεις (σε αντίθεση με τα χαρτιά που τα καταναλώνεις πιο γρήγορα)? Και μετά ακολούθησε μια παγκόσμια συναίνεση και αποφάσισαν τις γνωστές μας έως σήμερα διαστάσεις τουλάχιστον ως προς το πλάτος. Και μετά ο καθένας ήταν ελεύθερος ως προς το μήκος προκειμένου να χτυπήσει την αγορά και τις τιμές. Πώς αποφάσισαν επίσης το μήκος από “δοντάκια” σε δοντάκια” για την επιφάνεια. Γιατί να είναι τετράγωνο κι όχι παραλληλόγραμμο?
Ποιοι πρότειναν τις κρατούσες διαστάσεις? Πώς έπεισαν τους άλλους συνέδρους? Δωροδόκησαν?
Και οι αξεσουαράδες, πώς δέχτηκαν τις διαστάσεις που προκρίθηκαν? Μήπως αυτοί δωροδόκησαν συνέδρους-κατασκευαστές γιατί είχαν απούλητα αποθέματα από βάσεις με τις συγκεκριμένες διαστάσεις.
Πήραν θέση τα κόμματα και οι κοινωνικοί εταίροι για το τελικό αποτέλεσμα. Υπήρξαν πολιτικές διαφωνίες, έγιναν απεργίες (από τους χαμένους της διαπραγμάτευσης?) Στήθηκαν μπλόκα, πήγαν οι θιγμένοι έξω από τα γραφεία υπουργείων και οργανισμών και έκαναν διαμαρτυρίες πετώντας λεκάνες, μπιντέ και (φυσικά) τα λάθος (σύμφωνα με το νέο καθεστώς) διαστάσεων κωλόχαρτα? Γιατί υπάρχει τέτοια συνωμοσία σιωπής γύρω από το θέμα?
…
…
… τι λέγαμε? Α, ναι! Για τις τρελές διαδρομές που κάνει το μυαλό μου, μερικές φορές – όχι πάντα. Τι να πεις! Τέλος πάντων … καλή καρδιά!
Share on Facebook
