Giannis Kafatos

Το είδα στις εφημερίδες σήμερα, αν κι έχει γίνει την περασμένη εβδομάδα.

 Η Εστέλ Μπένετ, η μία από τις τρεις Ronettes άφησε το μάταιο τούτο κόσμο. Μπορεί να μην ξέρεις τις επιτυχίες τους, αλλά σίγουρα έχεις ακούσει αυτό:

Μαζί με την αδελφή και την ξαδέλφη είχαν φτιάξει το γκρουπάκι τους, το οποίο "έκλεισαν" το 1966. Το 2007 που "τις" έβαλαν στο Rock ‘n Roll Hall of Fame, αρνήθηκε να συμπράξει τραγουδιστικώς και απλώς ευχαριστησε από μικροφώνου για την τιμή που τους κάνουν, λέγοντας: είμαι η Εστέλ από τις Ρονέτς!!!

Καλημέρα! Μια μέρα που την τρέμουν οι προληπτικοί, και την ξορκίζουν οι υπόλοιποι! Αύριο η μέρα του Βαλεντίνου, μέρα "γιορτής", μέρα μαλακίας (για πολλούς), μέρα για δώρα για όσους δεν ξέρουν ότι η αξία του δώρου βρίσκεται και στο … απροσδόκητο.

Spooky – Dusty Springfield

Ζούμε την εποχή του "κύκλου"! Στη Νέα Δημοκρατία παίζουν το "Γύρω – γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης – μη -μας-φύγει-παιδιά-και -πού-θα-βρει-το-κόμμα- τέτοιον κωλοτούμπα".  Στο ΠΑΣΟΚ από την άλλη, βρίσκονται στη φάση των "κύκλων" οργάνωσης-αντιπολιτευτικής αντεπίθεσης-και των χαμένων ποιητών μη σου πω! "Κύκλοι" σχολιάζουν αυτά που οι πολιτικοί δεν τολμούν να πουν φάτσα φόρα (και μετά τους φταίνε τα "ανωνύμα" βλόγκια …

Please … Μη μου τους κύκλους τάρατε ή απλώς … μη μας ζαλίζετε τους όρχεις με το μικρόκοσμό σας, Ω εσείς καμμένοι εγκέφαλοι!

 Candy – Iggy Pop – Kate Pierson

Μην αφήνετε τα παιδιά σας να βλέπουν τηλεόραση ή dvd. Εμείς που αφήσαμε τη Μαρίνα και τον Αντώνη να δουν παρέα μας το Μάμα Μία, περνούμε αρκετές ώρες τα απογεύματα ακούγοντας και χορεύοντας… τα τραγούδια του μιούζικαλ. Παίδί μου να βάλουμε …           ΟΧΙ λέει το παιδί εγώ θέλω το … κουίν!!! (κι άντε πες όχι! – όχι ότι κακοπερνάμε!!!!)

Dancing Queen – Rainning Pleasure (Abba cover)

 Είμαστε θεοί! Το καταφέραμε και αυτό. Το πρώτο διαστημικό στούκι είναι γεγονός. Αφού κάναμε σκατά τους δρόμους, τους αεροδιαδρόμους, τις θάλασσες, τώρα και στο διάστημα. Το μεγάλο μποτιλιάρισμα είχε σαν αποτέλεσμα να στουκάρουν δύο δορυφόροι αναμετάξυ των! Σαράφης, τώρα και στα Τρίκαλα! Μη χειρότερα θέε μου!

Space Oddity – David (my own personal jesus) Bowie

Καλό σου-κου εβριουάν! Με μερικούς θα τα πιούμε απόψε στο Disa, με μερικούς θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο, στο Face Book, θα ανταλλάξουμε μέιλ, σχόλια. Με τους περισσότερους δεν θα κάνουμε τίποτα απ’ όλα αυτά! Πλάκα δεν έχει!

Friday on My Mind – Easybeats

Λοιπόοοοον! είδα την ταινία, χθες στην πρεμιέρα της, στο μέγαρο μουσικής!

κοσμικά: η Ιρέν Ζακομπ θεά κομψότητας με ένα υπέροχο φόρεμα και με τρακ απέναντι μας!!!
Ο Νταφό(ε) λαμπερός, πολύ πιο όμορφος από κοντά κι αυτός συνεσταλμένος

(για τα εγχώρια κοσμικά: δεν ασχολούμαι!)

Η ταινία: τη χάρηκα γενικώς. Ειδικώς νομίζω ότι ο Theo απέτυχε στο να κάνει μια ταινία που να θυμίζει τα Βεντερικά ονειροπολήματα – μάλλον δεν τον ενδιέφερε κιόλας. Το αναφέρω όμως γιατί η ατμόσφαιρα – ειδικά στα γυρίσματα του Βερολίνου εμένα στον Βέντερς με πήγαινε αλλά το λεωφορείον δεν έφτανε στο τέρμα.

Μαγική σκηνή: ο χορός των τριών πρωταγωνιστών στο μετρό!!!

Ατυχής σκηνή: Ο Νταφό(ε) με την εν διαστάσει σύζυγό του φιλιούνται με πάθος αλλά αυτή τον διώχνει όταν πάει να διεκδικήσει κάτι παραπάνω από ένα φιλί! (μάλλον η χειρότερη ερωτική σκηνή που έχω δει)

Μουσική: Η κυρία Ελένη Καραϊνδρου δε με ικανοποιήσε όσο το έχει καταφέρει στα προηγούμενα έργα της.

συμπέρασμα: Αξίζει να τη δεις (την ταινία εννοώ, μην μπερδευτείτε ε!)

(μέχρι εδώ ήταν το σχόλιο που άφησα στης Γητεύτριας, τα υπόλοιπα σε πρώτη προβολή … ακολουθούν)

Ο Αγγελόπουλος αποδεικνύει το ανθελληνικό και αντεθνικό μένος του στη σκηνή που μια ομάδα νταβραντισμένων γερμανών ΜΑΤ, με τις ασπίδες τους εφορμούν σε έρημο εργοστάσιο που έχει γίνει στέκι για τους παρίες του λαμπερού Βερολίνου και τους συλλαμβάνουν όλους ΧΩΡΙΣ να ανοίξει ρουθούνι, ΧΩΡΙΣ ένα "ψεκάστε -σκουπίστε- τελειώσατε". Είναι ντροπή κύριε Αγγελόπουλε να εκθέτετε έτσι τη χώρα διεθνώς!

Μετά το άγαλμα του Λένιν στο ποταμόπλοιο, τώρα οι ήρωες της ταινίας βρίσκονται ανάμεσα σε δεκάδες προτομές και αγάλματα του Στάλιν που "αποσύρθηκαν".

Φαντάζομαι στην επόμενη ταινία βαρυποινήτες με μπάλες στα πόδια θα σπάνε με γκασμάδες προτομές εκπροσώπων της εκπεσούσης ιδεολογίας.

Γιατί με κοιτάς έτσι? Δεν μπορώ να κάνω και την πλάκα μου ακόμη και με τις ταινίες του Αγγελόπουλου? Με ποιο δικαιώμα?

Με το δικαιώμα του θεατή απάντων των έργων του!

Πέρασα καλά, σου τό είπα. Όπως σου είπα ότι αξίζει να δεις την ταινία. Μαγκιά του του Αγγελόπουλου που φτιάχνει ιστορίες με τις εμμονές του και τις ντύνει με τις μαγικές φωτογραφίες (εξαίσιες και τη Σκόνη!!!), στυλιζαρισμένα πλάνα (με το δικό του πάντα στυλ). Δεν σου είπα ότι έπαθα την πλάκα μου, ή ότι είδα το απόλυτο αρίστουργημα!

Μπρούνο Γκαντζ: Μαγική φιγουρα, παίξιμο που είναι … ανεπανάληπτο!

Ιρέν Ζακόμπ: Παίζει πάρα μα παρα πολύ καλά. Αλλά δεν μπορεί σε καμία περίπτωση με πείσει (ακόμη και με το ιδιαίτερο μακιγιάζ) για μάνα του Νταφό(ε).

Μισέλ Πικολί: Αυτός ο τύπος (που γερνάει κι αυτός όπως εμείς μεγαλώνουμε) μου αρέσει πολύ και πάντα όταν τον βλέπω μ’ αρέσει πώς αποτυπώνονται τα συναισθήματα του ρόλου στο πρόσωπο αλλά και στη στάση του σώματός του.

Γουίλιαμ Νταφό(ε): Μ’ άρεσε πολύ αλλά κάτι "κρατάει" τον ενθουσιασμό μου

Καλή προβολή!!!

 (και τη φωτό με το ποστερ της ταινίας τη βούτηξα από της Γητεύτριας – ευχαριστώ Μαριάννα!!!)

πονάει πόδι κόψει πόδι, λέει ο πάνσοφος και κατατρεγμένος μας λαός και κάτι ξέρει.

Εμένα που πονάει το πόδι μου, τόσο για να πάω στο γιατρό …

ανακάλυψα ότι είμαι μηχανόβιος

(πάτα το σφυράκι του γιατρού για να διαβάσεις μια ιστορία … πόνου ενός "easy rider" χωρίς μηχανή)

γιατί και οι προλήψεις …

ξορκίζονται με  μουσικές, παρέα και πιοτάκια …

(Σε περιπτωση που κολλήσει το slideshow πάτα κλικ …ΕΔΩ για να δεις τις φωτογρφιες

"Ένας σύνθετος κόσμος" … του Σωτήρη Δανέζη – Εκθεση Φωτογραφίας

 Πριν από πολλά χρόνια, ένας νέος συνάδελφος έσκασε μύτη στο ΣΚΑΪ, στο νέο Φάληρο. Ο Σωτήρης είχε μόλις γυρίσει από τις σπουδές του στην Αγγλία, αν τα θυμάμαι καλά, κόλλησε τότε με τον επίσης νέο συνάδελφο, τον Μιχάλη Γρυπιώτη και η ζωή συνεχίστηκε όπως και τα ρεπορτάζ στα οποία έτρεχε ο Σωτήρης. Εκείνη την εποχή στον ΣΚΑΪ για πολλούς και διάφορους λόγους (όχι πάντα αξιοκρατικούς) δώθηκαν ευκαιρίες σε πολύ κόσμο να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

‘Ηταν στο χέρι του καθενός να διαχειριστεί αυτό που δε νομίζω ότι ξαναέγινε τόσο μαζικά σε κανένα άλλο μέσο ενημέρωσης.

    Ο Σωτήρης λοιπόν βρέθηκε μπροστά στην κάμερα με την αφεντιά μου αρχισυντάκτη να κάνουμε την πρωινή (αυτή την πολύ πρωινή – την αχάραγη) εκπομπή. Θερμοπαρακαλούσε ο Σωτήρης τον τότε διευθυντή μας Σταμάτη Μαλέλη: να κάνω ό,τι θες, ό,τι θέλεις όμως σε παρακαλώ δεν αντέχω το πρωινό ξύπνημα! Είναι μερικοί άνθρωποι που δε λειτουργούν το πρωί ακόμη κι αν τους βάλεις ένα κοφτερό μαχαιρί στο λαιμό. Τον πρώτο καιρό τα πράγματα κυλούσαν ομαλά, μετά η αφύπνιση με ξυπνητήρια, τηλέφωνα κι άλλα τηλέφωνα δεν ήταν πάντα δυνατή! Όπως καταλαβαίνεις η ανθρώπινη φύση υπερίσχυσε κι έτσι οι δρόμοι μας, οι επαγγελματικοί χώρισαν. Άλλωστε στο ίδιο πλαίσιο των "μαζικών" ευκαιριών κι εγώ βρέθηκα να διαβάζω σενάρια, να στήνω ψυχαγωγικές εκπομπές και να αγοράζω τηλεοπτικό προγραμμα. Μετά ο Σωτήρης πήγε στο Μέγκα, όπου και τελικά ξαναβρεθήκαμε σε διπλανά γραφεία, εγώ να κάνω τον αρχισυντάκτη κι εκείνος να είναι ο Σωτήρης Δανέζης, πολεμικός ανταποκριτής με τη βούλα, και ντοκιμαντερίστας. Αφού θυμηθήκαμε τα παλιά, μιλήσαμε για τα καινούρια, κουτσομπολέψαμε, ο Σωτήρης με εξέπληξε μιλώντας μου για ένα πολύ παλιό δικό μου ρεπορτάζ και πώς τον είχε πεισμώσει κι ήθελε κι αυτός να κάνει κάτι τέτοιο.

Είναι σπάνιο, εμένα τουλάχιστον δεν μου έχει ξανατύχει, ένας συνάδελφος να μιλήσει τόσο ειλικρινά και να αναγνωρίσει την "επιτυχία" ένος άλλου συναδέλφου. (και) ο δημοσιογραφικός χώρος είναι σκληρά ανταγωνιστικός. Κολακεύτηκα από τον αυθορμητισμό με τον οποίο έγινε η συγκεκριμένη κουβέντα – και για ένα περιστατικό που ήταν ήδη 12 χρόνια πίσω!

Μετά ξαναγυρίσαμε στο κουτσομπολιό, και μετά ο Σωτήρης γύρισε το λαπ-τοπ του και αρχίσαμε να βλέπουμε φωτογραφίες από τις διάφορες αποστολές του στον κόσμο. Μερικές τις βλέπω στο γραφείο της "Εμπόλεμης ζώνης" – μαγεία.

-Γιατί ρε Σωτήρη δεν κάθεσαι να τις ξεκαθαρίσεις και να τις βγάλεις σε ένα λεύκωμα?

– Ρε Γιάννη, δεν είναι σωστό. Εγώ είμαι δημοσιογράφος. Δεν είναι σωστό όταν έχουμε τόσους καλούς φωτορεπόρτερ και φωτογράφους. Δε μου πάει …

– Σωτήρη μου, εδώ άλλοι συνάδελφοί μας, ένα ταξιδάκι πάνε για δέκα μέρες και βγάζουν βιβλία. Δε νομίζω ότι κανεις από την πιάτσα που σε ξέρουν κι έχετε φάει τα ίδια δακρυγόνα, ή τις ίδιες βόμβες θα σε παρεξηγήσει.

– Πρέπει να το σκεφτώ!

– Είναι συνέχεια της δουλειάς σου, Σωτήρη, σκέψου το!

– Έλα ρε ‘σύ κανά πρωινό στην εκπομπή …

– Γιάννη μου, μη μού το κάνεις αυτό… θυμάσαι που με έπαιρνες τηλέφωνο όταν ήμασταν στο ΣΚΑΪ και δεν ξυπνούσα…

– Καλά ρε φίλε, θα σε φέρουμε μετά τις 9 νά ‘χεις συνέλθει … *

Η συζήτηση αυτή έγινε καλοκαίρι του 2004. Και να που ήθρε η ώρα ο Σωτήρης Δανέζης να μας ξεναγήσει σε έναν "Σύνθετο κόσμο" μέσα από τις φωτογρφίες του.

Χάρηκα πάρα πολύ όταν έμαθα για την έκθεση, και την έκανα με γυριστά πηδημητάκια όταν τον πήρα τηλέφωνο για να μου δώσει καποια καρέ για το βλογκ μου κι αυτός μου είπε: "δεν έρχεσαι να βάλεις κανά καρφί να κρεμάσουμε για να προλάβουμε τα εγκαίνια"!

Είμαι πολύ περήφανος για τον Σωτήρη, όπως και για τον Γιώργο (Αυγερόπουλο – που κι αυτός ήταν στην παρέα του ΣΚΑΪ στα 90’s) όχι μόνο γιατί κάνουν εξαιρετικές και με ήθος εκπομές, αλλά γιατί έφτασαν στο όνειρο τους.

(Σωτήρη μου, δεν έχουμε μιλήσει για όλα μας τα όνειρα, σου εύχομαι πάντως να τα πετύχεις, όπως πέτυχες τα επαγγελματικά σου. Για να καρφώσω δεν ήρθα, αλλά  … για να δω … θα έρθω!)

 *Δεν υπήρξε φορά που χρειαστήκαμε τη βοήθεια του Σωτήρη στην πρωινή εκπομπή και να μην εμφανίστηκε, παρά τους θρύλους που τον θέλουν μαλωμένο με το πολύ πολύ πρωινό ξύπνημα

(Σε περιπτωση που κολλήσει το slideshow πάτα κλικ …ΕΔΩ για να δεις τις φωτογρφιες

Καλημέρα με απώλειες. Μουσικές. Στα 52 του πέθανε ο τραγουδιστής των Cramps, σύζυξ  της Poison Ivy, Lux Interior. Κομμάτια της νιότης μας και όχι μόνο, σύντροφοι σε λικνίσματα του κορμιού και του μυαλού σε μπαρ, κλαμπ, σπίτια, στο αυτοκίνητο (ακόμη και με τα παιδιά) σκορπάνε στο σύμπαν.

The Goo Goo Muck – The CRAMPS

Άκουσα τις προάλλες το καινούριο τραγούδι των Archive, το οποίο φυσικά και δε θυμάμαι πώς λέγεται πρωί πρωί, αλλά θέλω να σου πω ότι μου άρεσε πολύ, είναι πολύ πιο … φωτεινό από τα παλαιότερα τους. Θυμάμαι επίσης πώς είχαμε σαρδελοποιηθεί στην πρώτη τους συναυλία κάπου στην ιερά οδό (πάλι δε θυμάμαι το όνομα του κεντρου – από την άλλη θυμάμαι πάντα τον φίλο μου τον Σπύρο Πάγκαλο το γραφίστα που όταν ακούγαμε το τραγουδάκι που θα ακούσεις ευθύς αμέσως μου έλεγε: φοβερός στίχος – άντε κάνε τη μετάφραση- απόδωση στα ελληνικά

(so)Fuck You (anyway) – ARCHIVE

Απόψε έχουμε DIsa, μην ξεχνιόμαστε! Η αφεντιά μου στην άκρη της πιο φιλόξενης μπαρας της πόλης έχω στα δεξιά μου τα cd-πλέιερς, αριστερά μου τα σφηνάκια – πειρασμούς και μπροστά μου τα cd-άκια μου. Ο Γιάννης και ο Σάκης, τα παλικάρια που τρέχουν το μαγαζί έβαλαν κι έναν καινούριο μίκρη που είναι καθρεφτιζέ επίφανειας και τον γεμίζω με δαχτυλιές. Κουβαλάω μαζί μου cd για να παίζω τρεις μέρες λόγω ανασφάλειας. Παρ’ όλα αυτά τυχαίνει να μου ζητάνε κομμάτια που με λύπη μου ανακοινώνω ότι δεν τα έχω μαζί μου. Ποτέ δεν τον πιάνεις τον … πελάτη – κι  ας έχει πάντα δίκιο ο καψερός, αλλά πού να τό ‘βρει! Δε μ’ αρέσει να χαλάω χατίρια όταν παίζω μουσική και μου ζητάνε κάτι. Η μόνη φορά που αρνήθηκα κάθετα, ήταν πριν από χρόνια στο Decadence που ένας πιτσιρικάς μου ζήτησε μια vodka με πορτοκάλι και όταν του είπα όχι, μου ζήτησε ένα Gordons σκέτο.

L’ ombelico del Mondo – Jovanotti

Μετά το διονυσιακής αισθητικής "ομφαλό της γης" μού ήρθε στο μυαλό μια άλλη λαμπρή ομάδα μουσικων ταγουδιών. "Οι πράσινες νέγρες" Les Negresses Vertes. Τι μουσική που έκαναν τα παιδιά αυτά. Τι χορό που έχουμε ρίξει μαζί τους, τι πότα, τι χαβαλέ! Τι αισθητική, τι Live!  Τι μουσικάρες … Δικό σας (αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο)

Zobi la mouche – Les Negresses Vertes

Θέλω να σε αφήσω τώρα αλλά πρέπει να σου πω την υπέρτατη κακία για άνθρωπο που μου είπε προχθές ο φίλος μου (και γαμώ τους μουσικούς παραγωγούς με τρελλό χιούμορ) ο Μάκης Παπασημακόπουλος. Τσατάραμε στο face-book και επιβεβαιώνοντας αυτό που λένε οι γυναίκες για μας τους άντρες … πιάσαμε την υψηλή "ραπτική" (με το συμπαθειο κοπτοραπτού φιλενάδα, δεν σου πήραμε τη δουλειά) για έναν κοινό γνωστό. Μη χρονοτριβώ, ο Μάκαρος λοιπόν είπε την υπέρτατη ατάκα για το πόσο κολώπαιδο τον θεωρεί:

"Αυτός, Γιάννη μου, παίζει ζάρια που τα έφτιαξε από τα κόκκαλα της μάνας του"

…  (τη θυμηθήκαμε χθες το βράδυ που βρεθήκαμε και υποκλίθηκα και μπροστά του)

Ο αράπης – Γιώργος Ζαμπέτας ( aka ότι πιο ροκ έχει παιχτεί με μπουζούκι ,,, ever!!!)

 * η θεϊκή ατάκα του συχωρεμένου Νικολαϊδη, στη σκηνή του πάρτυ από την ελληνική ταινία "Δεσποινίς Διευθυντής"

 Διαβάζω από τα χαράματα την προκήρυξη της "Σέχτας Επαναστατών", με την οποία αναλαμβάνουν την ευθύνη για την επίθεση στο αστυνομικό τμήμα του Κορυδαλλού.

Και μόνο το γεγονός ότι χρησιμοποιούν ως άλλοθι για τις δολοφονικές τους πρωτοβουλίες το 15χρονο αγόρι που δολοφόνησε ο αστυνομικός στα Εξάρχεια τους βάζει αυτομάτως απέναντι στη δική μου λογική. Και μόνο το γεγονός ότι άφησαν την προκήρυξη στο μνήμα του “Γκρεγκ” τους κάνει να φαίνονται ακόμη πιο λίγοι απ’ ό,τι στην πραγματικότητα είναι. Γιατί για μένα ένας δολοφόνος είναι απλώς ένας δολοφόνος.

Το λένε κι οι ίδιοι στο κείμενο τους – ευτυχώς είναι μικρής έκτασης: "ίσως κάποιοι να σοκάρονται από την κυνικότητά μας και να μιλάνε για έλλειψη πολιτικού και ιδεολογικού υπόβαθρου … δεν αισθανόμαστε την ανάγκη να δικαιολογήσουμε ή ακόμη και να επεξηγήσουμε τη δράση μας …"

και τι νομίζουν δηλαδή, ότι "εξομολογήθηκαν" τον καημό τους και πάπαλα? Είναι λιγότερο κυνικοί επειδή το παραδέχονται? Είναι λιγότερο δολοφόνοι από το φονιά του πιτσιρικά? Είναι λιγότερο τρομοκράτες από αυτούς που κατηγορούν για τρομοκρατία?

Δεν είμαι αστυνομικός, ούτε πολιτικός, ούτε αυτό που οι τύποι αποκαλούν “μεγαλοδημοσιογράφος”. Είμαι όμως δημοσιογράφος. Είμαι και πολίτης, και μπαμπάς δύο παιδιών, γιος, σύντροφος μιας γυναίκας, αδελφός, μπλόγκερ, είμαι και πολλά άλλα και ενδεχομένως να είμαι και μαλάκας. Και δεν επιτρέπω όμως σε κανέναν δολοφόνο να μιλάει στο όνομά μου, να σκοτώνει στο όνομά μου και να με απειλεί. Γιατί απειλούμενος αισθάνθηκα διαβάζοντας το κειμενάκι που τάχα μου χιουμορίζοντας παρουσιάζει τους “τρυπημένους” από τις σφαίρες τους αστυνομικούς με τα ντόνατς που τρώνε (τελικά το πολύ αμερικάνικο σινεμά κάνει κακό) και για την ατυχία τους να μη σκάσει η χειροβομβίδα που πέταξαν εναντίον των αστυνομικών. Απειλούμενος’ όπως ακριβώς αισθάνομαι απειλούμενος από τα κνώδαλα-όργανα που κρατούν ένα πιστόλι και νομίζουν ότι είναι κάποιοι επειδή αυτοί φορούν στολή, ενώ εγώ έχω μούσι, φοράω σκουλαρίκι, ενίοτε all star ή άρβυλάκια, πίνω καφέ στους Χάρτες στα Εξάρχεια και στο Κολωνάκι, και στο Θησείο και στη γειτονιά μου (δυστυχώς όχι τόσο συχνά όσο θα ήθελα). Αισθάνομαι να με απειλούν αυτοί οι χαχαμίκοι όπως κι ένα όργανον κάποιο βράδυ στα 17 μου που χαμουρευόμουν με τη γκόμενα μου στη Σταδίου ήρθε με το όπλο προτεταμένο να μας κάνει -τάχα- μου έλεγχο. Αισθάνομαι το ίδιο οργή γι’ αυτούς που θέλουν να δολοφονούν στο όνομά μου, όσο και με τους αστυνομικούς που ένα άλλο βράδυ που γυρνούσαμε παρέα από θέατρο μας έδιωξαν κακήν κακώς από το πεζοδρόμιο έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία.

Δε γουστάρω κανείς να δολοφονεί κανέναν και πολύ περισσότερο δε γουστάρω να δολοφονεί εξ ονόματός μου.

Όπως δε γουστάρω να “ασελγεί” ο “Κ”(= κουγιας) στο νεκρό Αλέξη με τις δεκάδες ασχημίες που έλεγε εις βάρος του, έτσι δε γουστάρω που οι “επαναστάτες” πήγαν κι άφησαν στο μνήμα του το κειμενάκι τους. Διατηρώ το δικαίωμά μου να μη θέλω να μου γκρεμίζουν αυτά που εγώ ονομάζω σύμβολα μιας εποχής.

Οι δολοφόνοι είναι δόλοφόνοι: είτε φοράνε στολή, είτε αμπέχονο. Αναζητούν άλλοθι στην ανοχή μας, όπως και η κρατική βία που “ελπίζει” και θεριεύει από το “φόβο” και την αδιαφορία της – με υψηλά επιτόκια – ευμάρειάς μας.

Λυπάμαι αλλά δεν διαθέτω τον εαυτό μου για άλλοθι σε κανέναν. Απορρίπτω και αντιδρώ και στους δύο. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να με κάνει συνένοχό του!

ξέρω πολλούς που η προέκταση του πουλιού τους είναι το ακριβό τους αυτοκίνητο. Είναι προφανές ότι ο Morrissey θεωρεί προέκταση του πουλιού  τη μουσική του. Εξ’ ου και φωτογραφίζεται γυμνός με το γκρουπάκι του για να προωθήσουν το νέο single Ι’m throwing my Arms around Paris (πάτα πάνω στον τίτλο για να το δεις), από το νέο άλμπουμ…

Για τους Morrissey-maniaks υπομονή μέχρι τις 16 Φεβρουαρίου!