μέχρι που άρχισα να πληκτρολογώ τη σημερινή εκπομπή … λέμε τώρα, δεν είχα αποφασίσει τίτλο δίπλα στο Ραδιο Παρασκευή. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με κράτησε από το να βάλω σε τίτλο αυτό που αισθάνομαι ότι επικρατεί τριγύρω μου: την καταθλιψη.
Αυτή τη βδομάδα εκτός από την περίοδο εξωφλησης του χρέους μας, μεγάλωσαν και οι δύο φίλοι μου Δημήτρης και Νίκος.
Να είναι καλά τα παλικάρια.
Μεγάλωσε όμως και όλη η ανασφάλεια, τόσο που έγινε σαν ένα τεράστιο σύνεφο πάνω από τον ηλιόλουστο χειμώνα που – λένε – τελειώνει επιτέλους.
Συνάντησα πολλούς γνωστούς που είχα να τους δω καιρό, και όλοι συζητάνε το ίδιο πράγμα: πού θα φτάσει αυτή η κατάσταση;
Ξέρεις αναρωτιόμαστε όλοι για τον πολύ απλό λόγο: δεν υπάρχει πάτος και δεν υπάρχει και κάτι να φαίνεται έστω και μετά από πολύ περπάτημα …
Η Μαρίνα και ο Αντώνης έκαναν με τη μαμά τους τα φετινά χριστουγεννιάτικα κουλουράκια με τις φόρμες για τις πλαστελίνες τους και τις φόρμες ζαχαροπλαστικής. Είναι πολύ ωραια τα κάστρα και τα ψάρια και οι σκατζόχοιροι και τα ελατα και τα σαλιγκάρια με τον καφέ!
Μην ξεχαστείτε! Την άλλη Παρασκευή το απόγευμα πάμε πλατεία Κοτζιά μαζί με τους Γιaτρούς του Κόσμου και τους Ατενίστας με κουτιά γάλα και κεράκια ρεσώ να στολίσουμε την πλατεία, και να προσφέρουμε. Πρέπει να το μάθουμε αυτό μικροί και μεγάλοι!!!
Ωχ, γιατί δεν μου ανάβουν τα φωτάκια στο μπαλκόνι; Καλά βραδιάτικο δε βγαίνω έξω, αύριο το απόγευμα θα χαλάσω τα έργα στεγανοποιήσης τόσων καλωδίων να δούμε τι στράβωσε! Πώ πω και μου πήρε τόση ώρα η μπαλκονάτη υπερπαραγωγή …
Καλό σου-κου, καλά όλα
και νομίζω πως ό,τι περνάμε όλοι μαζί είναι καλύτερο, πιο ελαφρύ απ’ ό,τι αν το περνάμε μόνοι μας! Μερικές φορές είναι στο χέρι μας να μην είμαστε και να μην αφήνουμε μόνους!