Giannis Kafatos

ένα όνομα θρύλος από την Τρίτη 12 Φεβρουάρίου, σωτηρίου μεσοπροθέσμου που θα βάλει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης.

Ο κύριος γενικός, λοιπόν, αλλά και μέλος της επιροπής υπολογισμού των Συντάξεων (ακούς μπαμπά, που δούλευες τόσα χρονια ποιος κανονίζει …;), ο κύριος Γιώργος Μέργος είπε ότι είναι υψηλός ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα και άρα… (λέω εγώ) πού πας κουκλίτσα μου να αναπτυχθείς με τέτοιους μισθούς!

Αυτοί που τον έβαλαν στις θέσεις που έχει (και για τις οποίες πλήρώνεται υπερπολλαπλασίως από εκεί που θέλει να πάμε οι υπόλοιποι) τον κατέκριναν ότι "εκφράζει προσωπικές απόψεις"  (απέναντι στην πάνδημη κατακραυγή – ας μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς)

Ιδού λοιπόν η μούρη που θεωρεί πολλά τα 586 ευρώ, παλιό εχθρέ της πατρίδας που δε θέλεις να αναπτυχθεί η χώρα σου! (όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον)

Τίτλος που "σε διαλέγει" αν στοιχειωδώς σου αρέσει ο Αλεξανδρινός ποιητής των ποιητών. Προσωπικά μου αρέσει πολύ και μου θυμίζει ακόμη περισσότερα από την εποχή που ήμουν μικρός – αλλά αυτή ειναι μια βαθιά ψυχαναναλυτική κουβέντα που δεν προτίθεμαι να κάνω μαζί σας τώρα.

Αυτό που έχω να σου προτείνω, πέραν του αυτονόητου: άνοιξε το μυαλό σου με Καβάφη, είναι το βιβλίο του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, "Καβαφικοί Φόνοι"(εκδ.Ψυχογιός)  που για το δικό μου μυαλό είναι από τα καλύτερα ελληνικά αστυνομικά που έπεσαν στα χέρια μου (το άλλο ήταν το "Για μια χούφτα Βινύλια" της Χίλντας Παπαδημητρίου-Μεταίχμιο).

Έτσι μετά την απολαυστική ανάγνωση, την γεμάτη εικόνες και μυρωδιές του καβαφικού σύμπαντος, την Ειρωνεία – αυτό το μαγικό στοιχείο που είναι τόσο καταλυτικά  παυσιλυπον και προσωπικώς μου είναι πάντα αναγκαίο, και φυσικά την αγωνία και τις ανατροπές που θέλει το είδος,  αναζήτησα τον συγγραφέα.
Ήμουν – για μία ακόμη φορά – τυχερός, δέχτηκε την πρότασή μου και βρεθήκαμε ένα κυριακάτικο μεσημέρι για να κάταγράψουμε τον ίδιο να διαβάζει ένα αγαπημένο του απόσπασμα από το βιβλίο.

Καλή ανάγνωση λοιπόν και καλή προβολή: 

άλλοτε δουλεύανε 

άλλοτε χαϊδεύανε ένα παιδικό κεφάλι 

άλλοτε θώπευαν στήθη λατρεμένα

άλλοτε μπλέκαν' σε καυγάδες με όποια αφορμή

άλλοτε σκίζανε τον αέρα σε ένα μοναχικό ζεϊμπέκικο

άλλοτε σμίλευαν μια πέτρα ή έφτιαχναν ένα καστράκι στην άμμο

άλλοτε

σήμερα 

σήμερα αυτό …

ευτυχώς που υπάρχει το αύριο να ελπίζουμε

η φωτο είναι απο την Ημερησία

Οι Apolia είναι ένα τετραμελές Ελληνόφωνο ροκ συγκρότημα.
Στις 27 Μαΐου 2011 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο CD με τίτλο ΑPOLIA (μέρος α') και στις 29 Νοεμβρίου 2012 τον δεύτερο με τίτλο APOLIA (μέρος β') από τη ανεξάρτητη εταιρία Studio Mythos.

Τέσσερα χρόνια πριν, το φθινόπωρο του 2007, ξεκίνησαν με καθαρά ηλεκτρικό σχήμα (δύο κιθάρες, μπάσο και τύμπανα) να εμφανίζονται μόνο με δική τους μουσική παίζοντας support σε μπάντες όπως Ενδελέχεια, Tsopana rave και άλλες.

Δύο χρόνια πιο πίσω, από το 2005, έπαιξαν ηλεκτρακουστικά, διασκευές ξένων κυρίως καλλιτεχνών, μαζί με κάποια από τα τραγούδια τους. Οι επιρροές τους προέρχονται κυρίως από την δεκαετία των ’90s μέχρι και σήμερα και από τα τέλη των ’80s, έχοντας βάση την ποπ και την ροκ της Αμερικής, της Αγγλίας και της Ελλάδας.

Αν θες να ακούσεις περισσότερα Jump @ jumpingfish

Η σιωπή πλέον δεν είναι στις εναλλακτικές μας.
Πάντα υπάρχει τρόπος να ακουγόμαστε, αυτό σκέφτηκα όταν είδα αυτό το creepy κολιεδάκι ψάχνοντας να φτιάξω ένα σκουτάκι!

γιατί δεν αντέχω;

γιατί δεν αντιδρώ;

γιατί;

γιατί πνίγομαι;

μόνος εγώ αισθάνομαι έτσι;

Μεγάλη τιμή για μας σήμερα, στην "Κοινωνία ώρα Μέγκα".  Ο Κώστας Γαβράς μίλησε από καρδιάς πάντα με πολιτικό λόγο. 
Μου έκανε εντύπωση η καθαρότητα του λόγου του για το φαινόμενο της ανόδου της Χρυσής Αυγής!!!

Δες!

Πάτα ΕΔΩ (γιατί το βίντεο που είχα πριν "κολλούσε")

Χρέη δεν έχουν πια μόνον οι ωραίοι.
Έχουμε και οι υπόλοιποι …

και βγήκαμε στη ζητιανιά … πουλάμε, πουλιόμαστε, ξεπουλιόμαστε, εκμεταλλευόμαστε, μας εκμεταλλεύονται, αξιοποιούμε, όπως και να το πεις η ουσία παραμένει ίδια: χρειαζόμαστε λεφτά.

Το θέμα είναι μέχρι πού ειναι διατεθειμένος ο καθένας να φτάσει…

(το σχόλιο είναι πολιτικό αλλά όχι μόνο …)

ένα (ίσως) χαριτωμένο  λογοπαίγνιο

εγώ θυμήθηκα στο Cine Αδελαϊδα, που σήμερα λέγεται Cinerama αφού εξέτισε και μια θητεία ως συνεργείο αυτοκινήτων, που είδα με τον μπαμπά μου τον Πινόκιο και τρομοκρατήθηκα όταν το κήτος κατάπιε τον Τζεπέτο και δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ, αλλά ντρεπόμουν και να το πω… 

Μετά θυμήθηκα ότι είμαι μεγάλος πια και δεν πρέπει να με φοβίζουν οι ταινίες στο σινεμά γιατί "όλα αυτά παιδί μου είναι ψέματα" και ως μεγάλος άρχισα να σκέφτομαι πώς θα σχολιάσω πάνω σε ένα t-shirt  όλο αυτό που ζούμε. Δηλαδή όχι "όλο αυτό" αλλά ένα μέρος του! 
Άλλωστε το σύνολο δεν είναι κάτι ενιαίο, κάπου κάπου ξεχωρίζουν κομματάκια, ευτυχώς, και τραβάνε το μάτι …

(η φωτό με την ελληνίδα που ψάχνει στα τελειώματα της λαϊκής, εμφανίστηκε στον γκούγκλη ερευνητή όταν έγραψα "ψάχνουν στα σκουπίδια" και είχε υπογραφή ethnos.gr)