Καλά …μάγος είσαι;

March 11th, 2013

 

μια μπαμπαδοϊστορία που έγραψα για το eimaimama.gr της φίλης μου Ολίβιας

Πας λοιπόν στο παιδικό πάρτι και όταν όλα τα παιδιά είναι στα χάι τους και τρέχουν, παίζουν, πετούν, αλληλοκλωτσιούνται, κλαίνε, έρχεται ο Μάγος που θα απασχολήσει τα βλαστάρια μας όσο εμείς να τα πούμε, ή να μην τα πούμε, να πιούμε τον καφέ, ή τη μπυρίτσα ή έξω για τσιγάρο (ευτυχώς κόπηκε το κάπνισμα μέσα στους παιδότοπους).

Μου αρέσουν πολύ οι ταχυδακτυλουργοί. Δεν μου αρέσουν οι ταχυδακτυλουργοί πασπαρτού που ενδημούν στα παιδικά πάρτι και δεν έχουν αποφασίσει τι ακριβώς θέλουν να κάνουν και σε ποιους απευθύνονται. Δηλαδή δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν έχουν ταυτότητα. Όταν δε, αυτοί θέλουν να απασχολήσουν τα παιδιά μου, είμαι λίγο πιο … απόλυτος. 

Ας ξεναγηθούμε στον μαγικό κόσμο των μάγων που έχω δει στα παιδικά πάρτι. 

  • Χαλαρά ο πρώτος τύπος είναι ο χαρούμενος που αγωνίζεται να τραβήξει την προσοχή των παιδιών με τα χρωματιστά κόλπα του και που βεβαίως καταφέρνει να τα “μαγέψει” μόλις αρχίσει τα κόλπα με τα ζωάκια (τα δύσμοιρα) – που συνήθως συνδυάζονται με το φινάλε. Προσηνής, ευγενικός με τα παιδιά και τους γονείς, κάνει τη δουλίτσα του και αποσύρεται. 


  • Μετά είναι ο πιο φαντεζί τύπος που έχει και μια βοηθό (αυτή τρώει το πακέτο με τα μπαλόνια-κατασκευές στο τέλος). Αυτός κάνει τα ίδια τρικ με τον πρώτο, αλλά …πιο φωναχτά. Καμιά φορά ταλαιπωρεί και τη βοηθό με κάτι πιο εκκεντρικό (που δεν είναι ακριβώς παιδικό αλλά … ένεκα της ημέρας …) και μερικές φορές είναι ντυμένος κλόουν. (Σαν τους κλόουν του S.King …)


  • Και μετά έχουμε αυτό που απεχθάνομαι περισσότερο: τον τύπο που δεν έχει αποδεχθεί ότι δεν είναι ούτε ο Χάρι Κλιν, ούτε ο Λαζόπουλος, καλά για τον Γιώργο Μαρίνο ούτε κατά διάνοια, αλλά ούτε και ο Κόπερφιλντ!

Αυτός είναι ένας αγενής τύπος που φωνάζει στα παιδιά, μη και χάσουν την τέχνη του, θρασύς με τους γονείς, μη και χάσουν τη γοητεία του. Με φτηνά κόλπα μιλά απαξιωτικά στα παιδιά, κάνει χιούμορ για να το ακούσουν και να χαχανίσουν οι γονείς, και σε μια σεφερλειακή έξαρση μεταφέρει όλα τα θλιβερά στερεότυπα της Πάνια και των άλλων σκουπιδιών της τηλεόρασης στα παιδιά. 

Αν δε σεβόμουν τους ανθρώπους που πληρώνουν τέτοιους τύπους, πιστέψτε με σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις θα είχα σηκωθεί και θα τον είχα πετάξει έξω. Γιατί προκειμένου να κάνει το σεξιστικό αστείο σε μια μαμά για το ντύσιμό της και τον μπαμπά που δεν ήρθε … έκανε το παιδί της να βάλει τα κλάματα. 

Θλιβερό κακέκτυπο της κάκιστης μορφής επιθεώρησης, αυτής που έδιωξε τον κόσμο από τα θέατρα, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να εξιτάρει τους γονείς και φυσικά δε δίνει δεκάρα για τα παιδιά. Αυτά λειτουργούν μόνο ως σκηνικό για το κακόγουστο σόου του.

Μπορεί βεβαίως να είμαι εγώ ο ανάποδος – και πάλι – και να μην καταλαβαίνω το επίπεδο του χιούμορ. Τώρα που το σκέφτομαι πιο καλά: όχι δεν είμαι εγώ ο ανάποδος: αυτός είναι άθλιος που κάνει χιούμορ προσβάλλοντας τα παιδιά και τους γονείς τους: τα ρούχα τους, τα μαλλιά, το ύψος, ή το βάρος τους και το φύλλο τους. Αν δει μαύρο παιδί … είναι η καλύτερη του: τάχα μου για να το κάνει να νιώσει άνετα το κάνει ωραιότατο στόχο – το ίδιο και αν κάποιο παιδί μιλάει ψευδά, ή κεκεδίζει!

Και κλείνει το πρόγραμμά του λέγοντας πού εμφανίζεται όταν δεν κάνει αρπαχτές σε παιδικά πάρτι. Ξέρεις, είναι ανθρώπινο ο κάθε “μάγος” που πήγε σε μια σχολή, ή τέλος πάντων έμαθε τα κόλπα του να ονειρεύεται άλλο κοινό από τα δικά μας παιδιά για να τον χειροκροτούν. Ας προσπαθήσει να το πετύχει. Είμαι μαζί του. Όταν όμως αποφασίζει να βγάζει τα προς το ζειν κοιτώντας στα μάτια τα παιδιά μας, να μάθει να τα σέβεται – γιατί έτσι θα σέβονται κι αυτά τον κόπο που κάνει για χάρη τους – εντάξει, εδώ παίζουμε κι εμείς ένα ρόλο!


                   Πρέπει να σου πω πάντως ότι όταν βλέπω τους ταχυδακτυλουργούς να κάνουν τα κόλπα τους, μασάω. Ξέρω ότι είναι κόλπο, αλλά βγάζω το καπέλο κι εγώ με τη σειρά μου σε αυτόν που βγάζει χαρά από το καπέλο του. Μ' αρέσει το “ταξίδι” που μου προσφέρει ένας καλός επαγγελματίας και που με κάνει ακριβώς όπως ένα παιδί: να μένω με ανοιχτό το στόμα και να λέω: μα… πώς το κάνει!

Share on Facebook

T-shirt Stories: τα σπίτια του ΠΑΣΟΚ και οι παροιμίες που … βγαίνουν

March 4th, 2013

 

και όπως έλεγα και στο twitter είμαι βέβαιος, σα να το βλέπω, αν ο Ακης έσκαγε μύτη στο συνέδριο θα γινόταν δεκτός με σημαίες και ταμπούρλα!

Γιατί μια γενιά μεγάλωσε με το πρότυπο του αρχηγού που "δεν πειράζ' μωρέ που έχει γκόμενα", που δεν πείραζε όταν "ένα δωράκι έκανε στον εαυτό του" …  και τόσα άλλα αντιαισθητικά που κάποιοι φρόντιζαν να γίνουν κυρίαρχη ιδεολογία! 
(όπως σήμερα θέλουν – κι έχουν καταφέρει να περάσουν το φόβο και το "αναπόδραστο" και σε ένα μεγάλο βαθμό – τους βγάζω το καπέλο – το έχουν καταφέρει).

Share on Facebook

T-shirt Stories: κάνε το θυμό σου …

March 4th, 2013


…κάτι.

Κάνε το θυμό σου κάτι δημιουργικό, κάτι που θα τον μετατρέψει σε πράξη. Μην τον κρατάς μέσα σου.

(επειδή η απάντηση στο ερώτημα του σκουτίου είναι: μπορώ και περισσότερο! σου λέω παρακάτω)

Κακό στον εαυτό μου κάνω όσο κρατάω μέσα μου το θυμό μου. Ναι δεν είναι εύκολο … αλλά  δεν είπε κανείς ότι είναι εύκολο.

το είπε; 

Share on Facebook

Δε θέλω άλλο παιδικό πάρτι σε παιδότοπο

March 3rd, 2013

 

ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο www.eimaimama.gr 

Πριν απ’ όλα να πω ότι σέβομαι τον κόπο και το κέφι όσων μπαίνουν στο έξοδο –στις μέρες μας που όλα πρέπει να τα υπολογίζεις δεν είναι και μικρό-  να οργανώσουν παιδικό πάρτι σε παιδότοπους.

Από την άλλη, όσο και να σέβομαι την ανάγκη των παιδιών να πηγαίνουν στα πάρτι των φίλων τους προκειμένου να αποκτήσουν παρέες κλπ, δεν μπορώ να αφήνω πλέον έξω από τα «θέλω» και τον εαυτό μου. 

Πες με «εγωιστή μπαμπά» αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ άλλο αυτό το απολύτως ψεύτικο, στημένο σκηνικό «χαράς» που τι κάνει; Μαθαίνει στα παιδιά έναν τύπο, μια διαδικασία και όχι την πραγματική διασκέδαση με τους φίλους τους.

Μη νομίζεις ότι σου μιλάει η «μητέρα Τερέζ». Το έχω κάνει κι εγώ … 

Έλα τώρα να σου αποδομήσω όλη αυτή ψευτοδιασκέδαση που τελικά το μόνο που κάνει είναι να προκαλεί εκνευρισμό:

Φτάνεις, βάζεις το παιδί να βγάλει τα παπούτσια του (ναι, αυτά τα παπούτσια για τα οποία πριν φύγεις από το σπίτι μπορεί να σφάχτηκες με το καμάρι σου γιατί δεν τα ήθελε, ή δεν τα ήθελες εσύ –πέδιλα το καταχείμωνο… δε σου λέω τίποτα καινούρι …), περιμένουν να έρθουν όλα τα παιδάκια και μετά τα παραλαμβάνει ο μάγος. Εδώ έχω να γράψω πραγματεία… αλλά θα το κάνω άλλη φορά. 

Μετά κόβουν την τούρτα, μετά φαί, μετά τρώνε την τουρτα και μετά φεύγουν –τα παιδιά– φωνάζοντας: πού είναι το δώρο μου; 

Άλλος καρκίνος αυτή η θλιβερή συνήθεια να πρέπει να δωροδοκήσεις τους καλεσμένους στο πάρτυ σου! (και γι’ αυτό νομίζω ότι έχω να σου πω κάτι μια άλη φορά).

Και καλά, όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται υπερβολικά και να λες με το μυαλό σου ότι πάει, ο Καφάτος απλώς θέλει να γκρινιάξει. 

Σου διαφεύγει η μικρή λεπτομέρεια ότι όσο συμβαίνουν αυτά που το παιδί σε τελευταία ανάλυση δεν τα καταλαβαίνει έτσι όπως εσύ ό ενήλικας… εσύ ο ενήλικας κάθεσαι στην ροτόντα που σου «κάθεται» κι αρχίζεις να φλυαρείς με τη γιαγιά, τη θεία, άλλον δόλιο πατέρα ή μάνα… για ό,τι παπαριά έρθει του καθενός στο μυαλό να πει. Στο top ten φυσικά το σχολείο και οι κακοί δάσκαλοι, μετά η κρίση και οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι –για τους πολιτικούς πάντα κρατείται μια πισινή αφού δεν είστε και κολλητοί οπότε μην «καρφωθούμε»,  μετά… μετά τέλος. Ξανα-μανά τα ίδια με ένα ιντερμέδιο για τον καιρό. Αν δεν υπήρχε κι αυτός ο καιρός, πόσες κουβέντες δεν θα είχαν ξεκινήσει ποτέ! (η τελευταία φράση είναι η αγαπημένη ατάκα των μετεωρολόγων, δεν είναι δική μου αλλά τη βρίσκω γεμάτη σοφία… σε σχέση με τις κοινοτυπίες των παρτι)

Πρέπει δε να σου πω ότι ειδικά για τα σχολεία, όταν τα παιδιά μου ήταν σε προνηπιο και νηπίο, στη γειτονιά μου η κουβέντα ήταν  «εσείς σε ποιο ιδιωτικό θα πάτε», όχι αν «θα πάτε δημόσιο ή θα κοιτάξτε για ιδιωτικό». Εμείς έτσι  κι αλλιώς –και προ κρίσεως εννοώ– είμαστε υπέρ του δημόσιου σχολείου, οπότε τι να πεις μετά από τέτοια δήλωση…

Σουξέ έχουν επίσης οι εμπειρίες από αρρώστειες, ατυχήματα, και άλλες φυσικές καταστροφές για τις οποίες όλοι φυσικά έχουν κάτι να πουν και να ταυτιστούν συνάμα. Επίσης την ώρα που κάποιος περιγράφει το πιο τρομερό πράγμα που έχει συμβεί στον ίδιο ή σε κάποιον γνωστό του… τσουπ στο κρίσιμο σημείο –φυσικά– πετάγεται ο άλλος: εμένα να δεις…  (χειρότερο από πολιτικό πανελ: αφήστε με να ολοκληρώσω…)

Προφανώς τα πράγματα δεν είναι τόσο ακραία όσο τα περιγράφω –εκτός κι αν είναι αλλά δεν μπορώ να τα περιγράψω τόσο καλά, παίζει κι αυτό. 

Εκείνο πάντως που θέλω να πω είναι τα πάρτι στον παιδότοπο είναι ένα τόσο στημένο πράμα,  όσο στημένη ήταν και η ζωή μας στα τέλη των 90’ς και 00’ς. Τότε που το Lifestyle δεν άφηνε να δουν ότι το σπίτι σου δεν ήταν το Loft με θέα στο central park και άρα πώς θα κάνεις ρε κακομοίρη πάρτι για το παιδί σου στα 80 τετραγωνικά…

Το στήσιμο φέρνει ξιπασιά και τέλος πάντων κοίτα γύρω σου σήμερα να δεις τους ξιπασμένους πόσο σπασμένοι έχουν γίνει. 

Βαριέμαι τα παρτι στους παιδοτόπους, γιατί πάνω απ΄ όλα τιμούν το δεύτερο συνθετικό τους «τόπους» και λιγότερο το «παιδί». Είναι αντίγραφα, κακέκτυπα παρακμιακών ballrooms που σκοτώνουν τον αυθορμητισμό. Ακόμη και η μουσική που «πρέπει» να είναι τόσο δυνατά ώστε να μην ακούγονται οι γεννήτριες που κρατάνε φουσκωμένα τα φουσκωτά… ακόμη κι αυτό δεν είναι παιδικό. Για να μη μιλήσω για την ίδια τη μουσική που μου έχει τύχει να ακούσω σε παιδότοπο (και γι’ αυτό θα σου πω άλλη φορά… όλο υποσχέσεις δίνω σήμερα).

Μακάρι να μπορούμε να περνάμε καλά με γιορτούλες σπίτι, με κέφι, κόλαση από παιδικές φωνές και πόνους στη μέση από τον τρίημερο καθαρισμό του παιδικού δωματίου που διαλύθηκε! Δεν πειράζει.

Share on Facebook

T-shirt Stories: ας κάνουμε και κάτι άλλο … να δούμε ρε αδελφέ πώς είναι

March 2nd, 2013

 

Share on Facebook

Στην Αλβανία με φωνάζουν «γκρέκο»

February 28th, 2013


Γεια σας, με λένε Γιάννη. Αυτό δεν είναι το κανονικό μου όνομα, όμως το βάζω στο χαρτί να διευκολύνω την ανάγνωσή σας. Το κανονικό μου όνομα ένα αλβανικό. Ο μπαμπάς μου είναι Αλβανός και όταν γεννήθηκα, σε μια ωραία γειτονιά της Αθήνας, ο μπαμπάς μου με βάφτισε με το όνομα του πατέρα του. Νομίζω κι εσείς έτσι κάνετε συνήθως στα παιδιά σας. 

Μεγάλωσα σ’ αυτήν την ωραία γειτονιά και τώρα είμαι μαθητής της τρίτης δημοτικού. Οι φίλοι μου είναι ο Αντώνης, ο Κώστας, η Αντωνία, η Μαρία, ο Νικολάι και άλλα παιδιά. Όταν ήμουν στην πρώτη, γεννήθηκε και ο αδελφός μου. 

Φέτος ο μπαμπάς μου, από την αρχή της χρονιάς δεν ήταν καθόλου καλά. Ήταν πολλές ώρες στο σπίτι, δε δούλευε. Το ίδιο και η μαμά. 

Συνέχεια συζητούσαν μεταξύ τους. Εγώ καταλάβαινα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Δεν ήμουν και βέβαιος όμως. 

Πριν από λίγους μήνες εκεί που καθόμασταν στο σπίτι χτύπησε το κουδούνι. Άνοιξε ο πατέρας μου και μπήκαν μέσα ένας κύριος που χαιρέτησε τον μπαμπά μου με το μικρό του όνομα, και ένα ζευγάρι.  Μέχρι να τους δω τους έχασα. Ο κύριος που χαιρέτησε με το μικρό του τον μπαμπά μου, μαζί με τον μπαμπά μου άρχισαν να κάνουν βόλτες στο σπίτι μας. Δηλαδή μπήκαν στην κουζίνα που ήταν ο αδελφός μου στο καρεκλάκι του και η μαμά μου μαγείρευε, μπήκαν στο δωμάτιο που κοιμάμαι με τον αδελφό μου, στο δωμάτιο της μαμάς και του μπαμπά και στο μπάνιο και μετά ξανάρθαν στο σαλόνι και κάθησαν στην αρχή όρθιοι μπροστά την τηλεόραση κι εγώ δεν μπορούσα να δω. Μετά είπαν «ευχαριστώ» στον μπαμπά μου, ο κύριος που ήξερε το μικρό του όνομα τον χτύπησε στον ώμο και του είπε: έχουμε κι αύριο στις επτά κι άλλο ένα ραντεβού, κι έφυγαν όλοι.

Μπαμπά τι είναι αυτοί οι άνθρωποι, ρώτησα τον μπαμπά μου. 

Είναι μεσίτης Γιάννη, μου είπε ο μπαμπάς μου. Θα πουλήσουμε το σπίτι μας, γιατί εγώ πια δεν έχω δουλειά, και δεν μπορώ να μείνουμε άλλο εδώ και θα γυρίσουμε στην Αλβανία. Είναι δύσκολα παιδί μου, γι’ αυτό σταμάτησες να πηγαίνεις αγγλικά και στο ποδόσφαιρο. Δεν δουλεύω πια τόσο όσο παλιά και δεν φτάνουν τα χρήματα που βγάζω. Γι’ αυτό θα γυρίσουμε στην Αλβανία. Θα μείνουμε με τους παππούδες και θα δούμε πώς θα τα φέρουμε βόλτα.

Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Δηλαδή αυτό που ένιωσα μάλλον είναι η στενοχώρια. Δεν την ήξερα πριν. Κι επειδή όταν στενοχωριέμαι ή μαλώνω με τους φίλους μου κλαίω, τα δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου. Αυτό  είναι η στεναχώρια είπα: τα κλάματα.

Την άλλη μέρα στο σχολείο δεν είπα τίποτα σε κανέναν, αλλά δεν είχα κέφι να παίξω και να κάνω διαολιές που λέει κι η κυρία με τα άλλα παιδιά στο διάλειμμα. Από την ώρα που ξύπνησα στο δωμάτιό μου, και είδα την κούνια του αδελφού μου ένας περίεργος πόνος ήρθε και κάθησε στο κεφάλι μου. Όχι όπως όταν έχω κρυώσει που πονάει σα σφυρί, όχι ήταν κάπως αλλιώς. Και μετά τον ίδιο περίεργο πόνο τον ένιωσα να πηγαίνει και μέσα στην κοιλιά μου και δε με άφησε να πιω το γάλα μου. 

Γύρισα από το σχολείο και ρωτούσα συνέχεια τη μαμά μου και τον μπαμπά μου «τι ώρα είναι». 

Ε, ρώτα ρώτα έγινε «αύριο στις επτά» που είχε πει ο μεσίτης, και χτύπησε το κουδούνι. Ξανά τρεις άνθρωποι ήρθαν και έκαναν ότι χθες. Έλεγξαν το σπίτι, όμως αυτοί δεν μου έκρυψαν την τηλεόραση γιατί εγώ όταν τους είδα πήγα τρέχοντας στο δωμάτιό μου, μπήκα κάτω από τις κουβέρτες και κουκουλώθηκα μέχρι που έφυγαν. 

Αυτός ο περίεργος πονοκέφαλος ξανάρθε έτρεχε από τη μία πλευρά του κεφαλιού μου μέχρι την άλλη. Και στο πίσω μέρος της κοιλιάς μου, και μέσα από τα πλευρά μου. Ήταν κάτι στην αρχή ζεστό μετά κρύο και ερχόταν κι έφευγε πονούσα αλλά δεν μπορούσα να πω τίποτα στη μαμά μου γιατί δεν πονούσα κάπου όπως όταν χτυπούσα όταν πήγαινα στο ποδόσφαιρο. Αυτός ο πόνος ήταν καινούριος. Ήταν παντού! 

Το πρωί που ήρθε η μαμά μου να με ξυπνήσει μου λέει: τι έκανες εκεί! Κι εγώ δεν κατάλαβα γιατί κοιμόμουν πριν έρθει και δεν είχα κάνει τίποτα. Φώναξε τον πατέρα μου. Δεν καταλαβαίνα τίποτα. Με πήρε αγκαλιά, και ο μπαμπάς μου έσκυψε και κοίταζε κάτι στο μαξιλάρι μου. 

Τα μαλλιά μου κοίταζε. Κι η μαμά μου όπως με είχε αγκαλιά άρχσε να ψάχνει το κεφάλι μου, όπως τότε που όλα τα παιδιά στην τάξη είχαμε κολλήσει ψείρες. 

«Μαμά τι έπαθα» ρώτησα.

«Τίποτα, λίγες τρίχες έφυγαν από το κεφάλι σου και κόλλησαν στο μαξιλάρι σου. Τράβηξες τα μαλιά σου παιδί μου;» 

«Όχι μαμά, αλήθεια σου λέω» της είπα και με αγκάλιασε.

Όταν ξαναπήγα σχολείο φορούσα ένα σκούφο, και τον φοράω κάθε μέρα γιατί τα μαλλιά μου ξεκολλάνε από το κεφάλι μου και δε θέλω να με δουν τα παιδιά και να μου φωνάζουν φαλάκρα. 

Ένα πρωί δεν πήγα σχολείο και μαζί με τη μαμά και τον μπαμπά πήγαμε σε ένα μεγάλο νοσοκομείο κι εκεί με εξέτεσαν. Κοίταξαν το κεφάλι μου με έναν μεγενθυτικό φακό, σαν αυτό που έχουν οι εξερευνητές εντόμων. Ο γιατρός πέρασε το χέρι του ανάμεσα στα μαλλιά μου και κάποια που ξεκόλλησαν έμειναν στο χέρι του. Τα έβαλε κι αυτά κάτω από τον φακό και έφερε πιο κοντά ένα λαμπατέρ που είχε και τα κοίταξε καλά καλά.

«Μην ανησυχείτε» είπε στους γονείς μου, δεν είναι τίποτα κακό, μην τρομάζετε, και γύρισε προς εμένα, γονάτισε για να είμαστε κοντά και με ρώτησε: έχεις άγχος παιδί μου;

«Δεν ξέρω τι είναι αυτό, αλλά από τότε που ήρθε στο σπίτι ο μεσίτης και ο μπαμπάς μου είπε ότι θα πουλήσουμε το σπίτι μας και ότι θα πάμε στην Αλβανία εγώ έχω έναν περίεργο πόνο που δεν είναι όπως πονάω όταν έχω πυρετό ή όταν χτυπάω στο πόδι μου όταν παίζω μπάλα ή με σπρώχνει ο Αντώνης και πέφτω και χτυπάω…

Δε θέλω να πουλήσουμε το σπίτι μας. Δε θέλω να αφήσω το δωμάτιό μου. Δε θέλω να πάω στην Αλβανία. Εμένα οι φίλοι μου είναι εδώ. Το καλοκαίρι που πήγαμε δε μου άρεσε καθόλου. Δεν μιλάω αλβανικά όπως τα άλλα παιδιά. Στην Αλβανία με φωνάζουν γκρέκο και με κοροϊδεύουν. Θέλω να μείνω εδώ που γενήθηκα. Θέλω ο μπαμπάς μου να έχει δουλειά και να με αφήνει στο ολοήμερο που έτρωγα με τους φίλους μου. Θέλω να ξαναπάω στο ποδόσφαιρο, και στα αγγλικά. Δε θέλω να έρχονται να βλέπουν το σπίτι μας και να ψάχνουν τα δωμάτιά μας. Είναι δικό μου το δωμάτιο και του αδελφού μου. Φοβάμαι να φύγω, πού θα πάω εκεί που με κοροϊδεύουν και δεν ξέρω κανέναν και δεν ξέρω να μιλήσω και δεν θα έχω τους φίλους μου και τη γειτονιά μου.

Θέλω να είμαι με τους φίλους μου και να φύγει αυτός ο περίεργος πόνος που είναι παντού και είναι περίεργος και δεν ξέρω να πω που πονάω και θέλω τα μαλλιά μου και δε θέλω να φοράω σκούφο για να μη με δουν με τα μαλλιά πεσμένα και με κοροϊδεύουν και με λένε καραφλό, και δε θέλω να πάω εκεί, είμαι ξένος και με κοροϊδεύουν στην Αλβανία, και με φωνάζουν γκρέκο»

./.

Υ.Γ. Αυτό το κείμενο το αφιερώνω με όλη μου την αγάπη σε όλα τα πιτσιρίκια και με όσο μίσος μπορώ να γεμίσω την ψυχή για όλους τους μεγάλους που καταστρέφουν παιδικές ψυχές. Για όλους τους αλήτες που σώζουν τα νούμερα και όχι τους ανθρώπους και για όλους εμάς που δεν αντιδρούμε γιατί φοβόμαστε.

Ευχαριστώ πολύ την Ολίβια και το eimaimama.gr για τη φιλοξενία!!

Share on Facebook

Nick Cave: στην Αθήνα οι νέοι κλαίνε από τα δακρυγόνα

February 22nd, 2013

 

 

"…In Athens all the youths are crying from the gas

I am by the hotel room working on a tan

People come up and ask me who I am

I say if you don't know

Don't ask

Zeus laughs but it's the gas…"


O εντυπωσιακός Nick Cave, ο Αυστραλός τραγουδοποιός και όχι μόνο, που λατρεύεται όσο λίγοι στην Ελλάδα έδωσε στη δημοσιότητα το νέο του τραγούδι αφιερωμένο στις εικόνες διαμαρτυρίας και εξαθλίωσης που βλέπει στην Ελλάδα και την Αθήνα της φτώχειας, των διαδηλώσεων και των δακρυγόνων.

Συνθέτης ιδιαίτερης ευφυΐας, στιχουργός και ποιητής ο Cave επιστρέφει με ένα τραγούδι γροθιά στο στομάχι με αρκετή δόση ειρωνείας για την ανθρώπινη κοινωνία και μια κραυγή αλληλεγγύης προς τους δοκιμαζόμενους Ελληνες.

Το τραγούδι του παγκοσμίου φήμης μουσικού που κυκλοφορεί με την αγαστή συνεργασία των εδώ και τριάντα περίπου χρόνια συνοδοιπόρων του, των Bad Seeds, τιτλοφορείται «Lightning Bolts», δηλαδή «Κεραυνοί» ως μια ευθεία αναφορά στον αρχαίο Θεό των Ελλήνων τον Δία.

Αλλωστε έτσι ξεκινάνε και οι στίχοι στου κομματιού «Δύο κεραυνοί ήρθαν στο δωμάτιό μου, δώρο από τον Δία», ενώ κάνει ειδική αναφορά στις διαδηλώσεις και τις τραγικές καταστάσεις που βιώνουν οι Ελληνες τα τελευταία χρόνια.

«Στην Αθήνα οι νέοι κλαίνε από τα δακρυγόνα» αναφέρει ο Nick Cave και με τρόπο καυστικό συνεχίζει «εγώ είμαι δίπλα στην πισίνα και μαυρίζω» και περιγράφει μια εφιαλτική εικόνα σημειώνοντας «στο λίκνο της δημοκρατίας ακόμη και τα περιστέρια φοράνε αντιασφυξιογόνες μάσκες»

Γνωστός για την αγάπη του προς την Ελλάδα και τους Ελληνες, επισκέπτεται συχνά τη χώρα μας όχι μόνο για συναυλίες, αλλά και για διακοπές, ενώ έχει αμέτρητους φίλους και όχι μόνο θαυμαστές.

Πολυσχιδής προσωπικότητα, ο 56χρονος τραγουδοποιός έγινε γνωστός με το αυστραλιανό γκρουπ Birthday Party που βιάστηκαν κάποιοι να το χαρακτηρίσουν «πανκ», αλλά σύντομα κατάλαβαν ότι η περίπτωση του Cave δεν θα χωρούσε ποτέ σε συγκεκριμένες μουσικές φόρμες και ταμπέλες.

Από το 1983, όταν, μετά από τέσσερις δίσκους, εγκατέλειψε τους Birthday Party και σχημάτισε τους Bad Seeds έχει διανύσει μια εντυπωσιακή μουσική πορεία με δεκαπέντε πολύ πετυχημένους δίσκους και αμέτρητες επιτυχίες που του έφεραν παγκόσμια αναγνώριση.

Κυκλοφόρησε, ακόμη, άλλους δύο δίσκους με ένα άλλο project τους Grinderman, που είναι οι ίδιοι οι Bad Seeds με άλλο όνομα, αλλά έχει συνθέσει και αμέτρητα soundtracks, ορισμένα εκ των οποίων έχουν κατακτήσει πολλά βραβεία.

Ιδιόρρυθμος και σκοτεινός, με ταραχώδη ζωή ο Nick Cave, αλλά αναμφισβήτητο ταλέντο συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους και πιο επιδραστικούς μουσικούς της τελευταίας τριακονταετίας.

(από το iefimerida)

και για όσους έφτασαν μέχρι εδώ την ανάγνωση να και μια συναυλία του Νικολάκη, που ελπίζω  να τη δούμε κι από τα μέρη μας

 


Share on Facebook

Μια πόλη κάτω από την πόλη … ή άσε μας που θες κι αρχαία μπροστά στην ανάπτυξη (μανίτσα ‘μ)

February 20th, 2013

Πάντα η ερώτηση, όχι πάντα εύκολες απαντήσεις.

Μέτρο ή αρχαία σε μια πόλη όπως η Αθήνα και η Θεσσααλονίκη.

Να πας στο μέλλον τσιμεντώνοντας το παρελθόν  ή να τα συνδυάσεις  με το σχετικόν κόστος (σε μια εποχή που δεν υπάρχουν λεφτά …μπρρρρ)

Δείτε το ρεπορτάζ της συναδέλφου Κάτιας Γερακαρίτου από το web tv Voria

Η Σαλόνικα είναι διχασμένη, το ίδιο κι εμείς που το κουβεντιάσαμε στο γραφείο, εσύ τι πιστεύεις?

Share on Facebook

Ψυχογιός, μη μου πεις ότι δεν έχεις ανοίξει τουλάχιστον ένα βιβλίο του …

February 19th, 2013

Πριν λίγες ημέρες, στον πολυχώρο πολιτισμού Ιανός, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που επιμελείται ο Γιάννης Μπασκόζος «Οι εκδότες και η ιστορία τους. Το παρόν και το μέλλον», πραγματοποιήθηκε αφιέρωμα στις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ.

Ο ιδρυτής του εκδοτικού οίκου Θάνος Ψυχογιός με έκδηλη συγκίνηση εξιστόρησε την πορεία της εταιρίας από την ίδρυσή της μέχρι και σήμερα, μίλησε για το σύγχρονο εκδοτικό τοπίο και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κλάδος του βιβλίου.
 Στη συνέχεια τον λόγο πήρε η δεύτερη γενιά των Εκδόσεων ΨΥΧΟΓΙΟΣ: ο Χάρης Ψυχογιός μίλησε για τη σχέση του εκδοτικού οίκου με τις νέες τεχνολογίες, το ηλεκτρονικό βιβλίο και τη θέση του στην αγορά, η Πένυ Ψυχογιού πήρε τον λόγο για να μας δώσει πληροφορίες για την ίδρυση του νέου εκδοτικού οίκου PENA YAYINLARI  με έδρα την Κωνσταντινούπολη, που εδώ και μερικούς μήνες ξεκίνησε τη δραστηριότητά του και από τον οποίο μέσα στο 2013 θα εκδοθούν 25 βιβλία.
Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε ο Νίκος Ψυχογιός, ο οποίος μίλησε για την εγχώρια αγορά του βιβλίου, το πόσο έχει επηρεάσει η γενικότερη κρίση τον κλάδο και τις βλέψεις του εκδοτικού οίκου για μέλλον.

Τέλος μίλησαν γνωστοί συγγραφείς του "¨Ψυχογιού" , όπως η Λένα Μαντά, η Ελένη Τσαμαδού, η Πασχαλία Τραυλού, ο Δημήτρης Στεφανάκης, ο Φίλιππος Φιλίππου.

 

Share on Facebook

T-shirt Stories: Pistorius became Pistolius

February 14th, 2013

Share on Facebook