πέραν των εικαστικών μου αναζητήσεων με τα σαθρά αποτελέσματα π ου βλέπεις, τα πάρκινγκ είναι απαραίτητα, και τα υπόγεια πάρκινγκ είναι απείρως πιο αόρατα από τα επίγεια. Το πρόβλημα είναι ότι όπου ευδοκιμούν τα υπόγεια πάρκινγκ δεν ευδοκιμούν τα δέντρα. Τα δέντρα βλέπεις δεν φύονται πάνω σε τσιμέντο. Γιατί μπορεί η ρίζα της ξανθιάς να είναι στην επιφάνεια, τα ριζά του βουνού να είναι ορατά, η ρίζα πάντως του πεύκου είναι υπόγεια κι αυτή – όπως και τα γκαράζ.
Οπότε έχουμε … κόνφλικτ.
Έπρεπε να γίνει το γκαράζ στη συμβολή Κύπρου και Πατησίων? Μάλλον ναι. Άντε, να το πω χωρίς μισόλογα: Ναι πρέπει να γίνει. Και το … κόνφλικτ? Οκ και το κόνφλικτ! Η επιστήμη έχει προχωρήσει και μπορείς να φυτέψεις δέντρα πάνω από υπόγεια γκαράζ.
Οκ είμαστε και επιστήμονες, αλλά επειδή ως δήμαρχοι είμαστε και πολιτικοί είμαι βέβαιος ότι ο Νίκι θα μπορούσε να βρει καλυτερο τρόπο διαχείρησης του θέματος.
Είναι τεράστια μαλακία να βλέπεις τα ίδια ΜΑΤ που φυλούσαν ως κόρη παρθένα που βγαίνει βόλτα με στρινγκ σβαρόφσκι, το Πλαστικό xmass tree, ξυλοφορτώνουν και να ψεκάζουν νομιστεράκια που ήθελαν να μην κοπούν αληθινά δένδρα.
Μα αγαπητοί μου Κυψελιώται, να σας θυμήσω, ξεφυλλίζοντας το Folder: θεματα που έχω καλύψει ως δημοσιογράφος, ότι στο ίδιο παρκάκι πριν από πολλά χρόνια ήθελε η Ελένη Ανουσάκη να γίνει ένα οδοντοϊατρείο για φορείς με ΑΙDS είχατε πάλι πάει με νουάρ λάβαρα και αντιδρούσατε! Είδατε πώς τα φέρνει ο καιρός? Αν είχατε αφήσει τότε να γίνει το ιατρείο, δε θα υπήρχε έρισμα να γκρεμιστεί για να γίνει το υπόγειο πάρκινγκ. Οπότε … μόνοι σας την πάθατε.
Για να είμαι δίκαιος πάντως, ο μέιορ μάξιμους dimosiosHesitious Νίκι κόπηκε και στα γραπτά και στα προφορικά της επικοινωνίας. Ας κατέβαινε ο ίδιος να ζύμωνε το πόπολο και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα κατάφερνε να τους πείσει.
Τελευταίως αυτό το "Ψεκάστε – σκουπίστε … τελειώσαΝε" έχει γίνει πολύ τρέντι και δε νομίζω ότι οφελεί ουδέναν και ουδεμία
Δράττομαι της ευκαιρίας να δώσω για μια ακόμη φορά τα συχαρίκια μου σε Μέιορς, σε επιτροπές που επιλέγουν, αλλά και στους αρχι(δια)τέκτονες που κερδίζουν διαγωνισμούς σχεδιάζοντας πλατείες σε στυλ "φουλ του τσιμέντου με πέτρα" κι έχουν κάνει τους χώρους αυτούς αφιλόξενους ακόμη και για τα περιστέρια.
Κατανοώ βεβαίως ως νομοταγής πολίτης την ανάγκη να υπάρχουν ζαρντινιέρες που ως γνωστόν είναι και το μόνο μέσο αντιμετώπισης εξοργισμένων νεαρών όπως μας διαβεβαιώνε και με ανακοίνωσή της η τιμημένη ΕΛΑΣΤΥ (θεωρώ πιο εύηχο το "ελαστί" από το "ελάς" και από τούδε και στο εξής το καθιερώνω!)
Share on Facebook
Θυμάμαι το Γιαννάκη αγκαλιά στον μπαμπα μου, μπροστά σε ένα πομπινόφωνο να ακούει τραγούδια των Νοστράδαμος, αργότερα σε κασετόφωνο Ελβις (μ’ άρεσε η μουσική αλλά τον τύπο ποτέ δεν τον χώνεψα), μετά ο μπαμπάς μου αγόρασε στέρεο (ραδιοενισχυτή και πικάπ) και αρχίσαμε να αγοράζουμε δίσκους. Μετά, στη γειτονιά μου, η Σοφία άνοιξε το πρώτο δισκοπωλείο (την εποχή που τα LP είχαν 250 δραχμές) και πήγαινα εκεί και άκουγα μουσικές και μετά η Σοφία μας έγραφε κασέτες (εξίσου παρανομο με το "μοιρασμα" των Mp3 του σήμερα). Νωρίτερα από τη Σοφία, είχα την Ολυμπία, τη δασκάλα των αγγλικών που μου έφερνε και μου πρότεινε μουσικές. Απ’ αυτήν άκουσα πρώτη φορά Simon & Garfunkel – το συγκλονιστικό El Condor Pasa που αξιώθηκα και το άκουσα και στην ορίτζιναλ εκτέλεσή του στον τόπο που γεννήθηκε -στις Άνδεις, Urriah Heep και φυσικά Beatles. Από τον θείο Κώστα άκουγα κλασικές μουσικές και όπερες και από τον θείο Τάκη λαϊκά, ελαφρά και ιταλικά. Ο θείος Τάκης είχε αγοράσει και κασετόφωνο οπότε με τον συχωρεμένο τον ξάδελφό μου τον Γιάννη – να ‘ναι καλά εκεί που είναι φτιάχναμε και κασέτες.
